Beste antwoord
Kun je je voorstellen dat je probeert te genieten van een feestje bij het zwembad terwijl je verdrinkt in het zwembad en alles wat je hoort is mensen die een geweldige tijd hebben en lachen terwijl ze zich totaal niet bewust zijn van de manier waarop je lichaam steeds in het water verdwijnt en zwaarder worden doordat het tweede water je longen vult?
Depressie is zo.
Mensen die aan een klinische depressie lijden, spenderen zoveel energie aan het proberen om elke seconde van een zeer pijnlijk bestaan door te komen, en besteden bijna evenveel energie aan zichzelf om niet op te geven om het te proberen – dat ze geen energie meer over hebben voor “andere mensen.”
Mijn meest geprefereerde beschrijving van depressie kwam uit het boek van Andrew Solomon, Noonday Demon, waar hij uitlegt dat depressie niet te maken heeft met gebrek van geluk, maar eerder gebrek aan vitaliteit – gebrek aan leven .
Depressieve mensen sluiten anderen vaak buiten omdat ze elke gram van hun levenskracht besteden die ze hebben om “in leven” te blijven als het alternatief … zoveel gemakkelijker – aantrekkelijker – vrediger lijkt.
Depressieve mensen kunnen anderen buitensluiten omdat ze dat niet doen “Ik wil niet omgaan met onwetende opmerkingen van goedbedoelende vrienden of familieleden, en voor de duizendste keer horen dat ze moeten” opvrolijken “omdat ze zo {slim / getalenteerd / wat dan ook} zijn.
Hierin ligt de ironie: depressieve mensen kunnen niet tolereren dat ze bij mensen zijn, maar depressieve mensen hebben de aanwezigheid van mensen het meest nodig als een herinnering dat de depressieve persoon moet bestaan.
Antwoord
Ja, en om alle redenen zeiden anderen.
Maar vooral omdat er geen glans is bij depressie.
Zelfzorg valt ver onder de lijst van prioriteiten. Je eet niet goed, je beweegt nauwelijks, je doucht niet vaak, je slaapt niet goed, je kleedt je armoedig en slaapt soms in je kleren. Soms kom je helemaal niet naar bed, maar val je in slaap waar je zit, s nachts en s nachts.
Je huilt zo veel dat je kleren erop snuiven. Je morst zelf eten als je uiteindelijk een maaltijd eet die uit iets anders bestaat dan een boterham of een zak chips. Je benen en voeten zwellen op als ballonnen door inactiviteit. Je krijgt hemeroïden door te lang te zitten.
Door slechte voeding en stress krijg je overal in je lichaam schimmelinfecties. Je gezicht peeling. Je krijgt roos, het komt in je handdoeken en op je lakens terecht waarvan je waarschijnlijk al maanden geen energie hebt gehad om te verschonen. Schimmel komt dan in de plooien van je huid en intieme delen. Het is pijnlijk en beschamend.
Je huis ruikt omdat vuilnis zich ophoopt en je bent bang dat die geur op je afkomt. Je denkt eigenlijk dat je helemaal walgelijk ruikt.
Je kunt niet in een spiegel kijken, maar als je dat doet, is de reflectie afschuwelijk .
Je kunt nauwelijks praten en je hebt toch niets te zeggen. Als je enkele woorden vindt, stamel je en ho2kd je tranen weg. Je voelt dat je niets anders doet dan praten over yourskef en hoe shit je voelt dat het is saaie mensen.
Ze zullen je verachten.
Of heb medelijden met je.
Omgaan met andere mensen is het laatste dat je nodig hebt.