Beste antwoord
Het hangt allemaal af van de vorm en conditie van hun schild.
Zoetwaterschildpadden met platte schaal rechtzetten zichzelf met behulp van een techniek die doet denken aan klassieke breakdance-bewegingen, circa 1980.
Ze strekken hun nek uit en draaien om op hun hoofd terwijl ze zich afzetten met hun been aan welke kant dan ook naar beneden kantelt.
Verschillende schildpadden hebben verschillende stabiele posities. Schildpadden met platte dop zijn bijna net zo stabiel ondersteboven als op hun poten. Dit betekent dat het een moeizame taak kan zijn om zichzelf om te draaien en het kan enige tijd duren, afhankelijk van het oppervlak eronder.
Koepelschildpadden of landschildpadden worden monostatisch genoemd, wat betekent dat ze “slechts in één positie stabiel zijn en gelukkig met de goede kant naar boven. Terrestrische schildpadden zijn van nature geneigd om naar één kant te rollen als ze op hun rug terechtkomen, dus er is minder moeite nodig om zichzelf om te draaien.
Er zijn een paar uitzonderingen vanwege bepaalde afwijkingen aan hun omhulsels waardoor ze eerder ondersteboven vast komen te zitten, waardoor ze kwetsbaar worden voor allerlei soorten gevaren. Dit kunnen onvolkomenheden zijn als gevolg van een blessure of een genetische mutatie.
Antwoord
Als je het beste van het beste hebt, weet ik zeker dat het kan gebeuren.
De complicatie is dat de schaal is versmolten met de wervelkolom, die het ruggenmerg bevat. Het doorsnijden van het ruggenmerg is nooit goed voor een akkoord (waarvan een schildpad er een is). Het doorsnijden of beschadigen van het ruggenmerg kan leiden tot verlamming of overlijden. Je moet dus uiterst voorzichtig zijn met wat je doet.
Een verdere complicatie van een toch al gecompliceerde procedure is dat het lijkt alsof de longen van een schildpad aan de bovenschaal vastgemaakt kunnen zijn door bindweefsel, wat gescheiden en opnieuw bevestigd nadat een vervanging is aangebracht. Dit zou bij een mens kunstmatige beademing vereisen, aangezien onze longen negatief onder druk staan door de verlenging van onze middenrifen en ribbenkasten, die flexibeler zijn dan de meeste van onze botten. Deze opstelling vereist het behoud van een vacuüm in de borstholte, wat een van de redenen is waarom doorboorde longen zon ernstig letsel zijn. Hoe meer lucht er in komt, hoe meer de longen worden samengeperst, hoe minder lucht je kunt opnemen. Dit is los van het bloeden, wat een ander groot probleem is.
Hoe dan ook, dit is niet hoe het werkt bij schildpadden (althans bij zeeschildpadden), ze hebben een bekkenspier die een vergelijkbare functie vervult. Het resultaat is dat de spieren het lef van de schildpadden gebruiken om lucht uit de longen te persen en vervolgens de bekkenspieren te ontspannen, waardoor er weer lucht in kan. Het probleem is dat de spieren die verantwoordelijk zijn voor de ademhaling van de schildpad op de ribben verankeren. Wat, zoals vrijwel de rest van het skelet van de schildpad, is gefuseerd met de schaal.
Dus theoretisch, als een arts de schaal van de ruggengraat en ribben zou kunnen losmaken, zou hij of zij de schaal met minimale schade. Maar dat is een hele grote vraag. De schildpad zou urenlang verdoofd moeten worden, en dit is voor reptielen lastiger dan voor welk zoogdier dan ook. Hoe kleiner de schildpad, hoe meer verdoving er moet worden gebruikt (dit heeft te maken met botdichtheid), en ze hebben verwarming en oogsmering nodig voor ondersteuning terwijl ze weg zijn.
http://www.sallyosborne.com/Student\%20Presentations/Student\%20Presentations\%202015/Turtle.pdf
Oorsprong van het unieke beademingsapparaat van schildpadden