Beste antwoord
Spirogyra reproduceert met behulp van seksuele of aseksuele reproductiemethoden
Spirogyra komt voornamelijk voor als groene algen en leeft voornamelijk in waterige omgevingen zoals rivieren, meren en zoetwaterbaaien. Spirogyra-soorten variëren ook in fysieke samenstelling, die bepaalt hoe ze zich voortplanten. Sommige spirogyra bevatten zowel mannelijke als vrouwelijke voortplantingsorganen, waardoor ze zich ongeslachtelijk kunnen voortplanten. Anderen planten zich echter seksueel voort, wat op verschillende manieren gebeurt. Een methode van seksuele voortplanting is die van scalariforme vervoeging. Dit proces vereist dat twee verschillende filamenten naast elkaar worden opgesteld. Eén cel van elk filament zendt vervolgens buisvormige uitsteeksels uit, conjugatiebuizen genaamd, die zich uitstrekken en koppelen. Hierdoor ontstaat een doorgang die het conjugatiekanaal wordt genoemd en die de uitwisseling van mannelijke en vrouwelijke voortplantingscomponenten mogelijk maakt. Bij laterale conjugatie vormen gameten zich in een enkel filament. Twee aangrenzende cellen nabij de dwarswanden van het filament strekken zich uit naar conjugatiebuizen, die bij koppeling een kanaal vormen. Het mannelijke cytoplasma reist vervolgens door het conjugatiekanaal en versmelt uiteindelijk met het vrouwelijke cytoplasma om bevruchting mogelijk te maken.
Antwoord
Hoe “doen zeemeerminnen het”? De kwestie van de reproductie van zeemeermin is een van de grote blijvende mysteries over deze aantoonbaar mooie, maar gevaarlijke mythische wezens. Het antwoord heeft echt veel te maken met de exacte aard van zeemeerminnen. Het antwoord hierop vereist het kennen van een andere vraag:
Zijn zeemeerminnen echt half vis?
Wanneer gevraagd om af te beelden zeemeerminnen, de meeste mensen zullen een vrouw (ofwel topless of met schelpen of soortgelijke bhs) tot aan de taille tekenen en dan vanaf daar groene vissenschubben starten. Deze schubben gaan helemaal tot aan de basis van de staart, op welk punt er gewoonlijk een “staartvin” of staartvin is die ongeveer een meter breed is en tussen een halve en een volle meter lang is. Als de zeemeermin gaat zitten, loopt de staartvin typisch langs het frontale of coronale vlak; het is vlak, langs hetzelfde vlak als de achterkant.
Dit is niet typisch voor welke vis dan ook op de planeet. Bij alle vissen, van haaien tot roggen tot beenvissen, is de staartvin altijd verticaal (sagittaal). Daarnaast zijn er opmerkelijk weinig vissen die groen zijn (de groene vis hieronder is een van de weinige):
Dergelijke vissen hebben ook de neiging om zeer subtiele schaalpatronen te hebben en de meeste hebben lichamen die langs één dimensie plat zijn en een heldere lensvorm hebben.
Ten slotte hebben zeemeerminnen twee belangrijke kenmerken die de meeste vissen niet hebben :
Lang golvend haar en (vaak significante) borstklieren – of in de woorden van de octopusbenige Ursula uit Disneys the Kleine zeemeermin, BODY LANGUAGE:
Wat dit sterk suggereert is dat zeemeerminnen een geval van uiteenlopende evolutie zijn – terwijl ze wat lijken op vissenstaarten, maar deze staarten zijn in feite het gevolg van een heel ander evolutieproces. Een natuurlijk gevolg hiervan is de vraag of zeemeerminnen in feite andere manieren hebben om zich voort te planten dan de meeste vissen niet.
De meest voor de hand liggende veronderstelling is dat zeemeerminnen en mensen aan elkaar verwant zijn. Er is een behoorlijke hoeveelheid bewijs in folklore en legende dat zeemeerminnen mogelijk afkomstig zijn van mensen. Een verhaal dat over St. Patrick werd verteld, was dat hij, terwijl hij bezig was met het verdrijven van de slangen uit Ierland, een groep heksen tegenkwam en ze in zeemeerminnen veranderde. Een ouder verhaal uit hetzelfde gebied gaat over St. Liobhan, een Ierse priesteres die een magische bron voorzat. Toen de put overstroomde, liep de vallei onder water, maar de geest van de put veranderde haar priesteres in een zeemeermin en haar hond in een otter.
Soortgelijke verhalen worden in het grootste deel van Noord-Europa verteld, waaronder de oudste bekende waarneming van zeemeermin, de Assyrische godin Atargatis die de fout maakte om te proberen zichzelf te verdrinken in een betoverd zwembad, maar in plaats daarvan werd getransformeerd in een zeemeermin die de liefdesgodin van de regio, dus had waarschijnlijk een redelijk goed idee over de hele doe-het-kwestie.
De brede heupen die je op de meeste zeemeerminnen ziet, wijzen ook op bepaalde anatomische kenmerken. Als zeemeerminnen volledig vis waren, dan zouden ze geen bekkengordel hebben. Dit suggereert ook dat de staart van een zeemeermin niet begint aan de basis van het bekken, maar waar de benen de knieën raken, iets in de trant van:
Dit duidt erop dat zeemeerminnen meestal ongeveer dezelfde soort anatomie hebben als menselijke vrouwen, zij het verborgen onder handige schalen of schaduwen.
Verder er kan niet veel gezegd worden (althans over Quora). De beste oplossing is natuurlijk om je op je gemak te voelen met een zeemeermin en haar er (heel beleefd) naar te vragen. Ervan uitgaande dat u geen vin in het gezicht krijgt, kan het een opleiding zijn.