Beste antwoord
Aangezien Twain over het algemeen een zeer radicale individualist was, denk ik dat het thema van dit citaat gaat over de scheiding van de individualist van de wereld. Velen van ons zijn van mening dat de wereld, dat wil zeggen andere mensen, toegewijd zijn om uw verdiensten en vaardigheden te waarderen, en dat u een positieve kijk, goede reputatie en respect verdient.
Maar extern perspectief, reputatie en respect kan belangrijk zijn voor het zelfvertrouwen en de zelfbewondering van het individu, maar dit zijn zaken die we niet in de hand hebben. Onze reputatie is iets dat we kunnen beïnvloeden en onder onze invloed kunnen staan, maar niet onder controle en orde. Respect is ook een relatief concept, wat inhoudt dat sommige mensen je dit zouden toestaan en andere niet. Desalniettemin kunt u niet kiezen welk respect en hoeveel ervan u extern mag ontvangen; je kunt je alleen gedragen op een manier die de hoeveelheid, kwaliteit en ontvangst ervan kan aanmoedigen of ontmoedigen.
Ik denk ook dat dit een zeer meritocratisch citaat is. Meritocratie betekent een sociale constructie waarin mensen stijgen, slagen of vallen en falen volgens hun eigen verdiensten, waardoor we een harde wereld krijgen waarin men niet simpelweg de steun en goodwill van hun omgeving kan krijgen. Dit is inderdaad een zeer competitieve wereld, waar mensen zichzelf, hun expertise, prestaties en vakmanschap moeten bewijzen, elke keer in hun leven waar ze zich bevinden onder andere mensen. Volgens Twains wereldbeeld neem ik aan dat niets door niemand vrijelijk wordt gegeven, en dat constant bewijs van eigenwaarde en uiterlijke waardigheid aan de wereld moet worden gepresenteerd om jezelf en je ambities in het beschaafde leven te promoten.
Als ik dit citaat zou voortzetten, zou ik eraan toevoegen dat alleen het individu zichzelf iets verschuldigd is, en dat iets niet alleen overleving is, maar ook om zijn talenten en waarde op een actieve, gedisciplineerde en autonome manier te verwezenlijken. Niemand in deze wereld mag het voor je doen, waardoor de volwassenheid die voortkomt uit zon zin, die een wake-up call voor ons kan zijn om op te groeien en niet alleen verantwoordelijk te zijn voor onze daden, maar ook voor de toekomst die we wensen om voor onszelf te ontwerpen. Simpelweg wensen dat de wereld je waarde positief inschat, is zinloos wachten op iets dat nooit zal worden erkend zonder iemands activiteit en volharding.
Dit is de reden waarom mensen die geloven dat ze meer erkenning van de wereld verdienen zonder iets te doen kunnen zeer arrogante, kinderachtige, zeurderige en luie individuen zijn. Erkenning en ondersteuning vereisen altijd hard werken en een hoogwaardige verdienste en specialiteit. Van het veld van bloemen in alle kleuren en kwaliteiten, zullen alleen degenen die opmerkelijk en dominanter zijn, worden uitgekozen om aan de wereld te worden gepresenteerd. Dit is de manier van meritocratie: doe niets en zeur om respect, of doe iets en doe het niet om erkenning zelf, maar om het potentieel in de velden die je uitoefent en uitvoert. Voor de echte meritocraten is erkenning volgens mij slechts een aanvullende norm, niet de ambitie zelf. Kijk hoeveel mensen er vandaag beroemd zijn geworden alleen maar om als zodanig te zijn. Een echte en hardwerkende individualist zou zijn ding doen voor zijn eigen toewijding, en niet voor anderen om hem te verdienen en gewoon om aandacht te vragen. Dit is ook het harde betekenis van onafhankelijkheid, maar een betekenis die essentieel is voor een gelukkig en bevredigend leven: om de zaden te zien die je zelf hebt geplant, zie ze groeien en bloeien dankzij jouw vakmanschap. Net als, zou je kunnen zeggen, een stuk schrijven dat langzaam maar zeker meer opvattingen en goedkeuring krijgt.
Ik dank Shafayet Islam voor het vragen naar mijn mening en uitwerking.
Antwoord
Sommige mensen worden geboren in een gezin dat de middelen en de wil heeft om hen rot te bederven, door hen te belonen omdat ze gewoon bestaan. Ze zullen opgroeien als ze horen dat ze de beste telefoons of kleding of wat dan ook krijgen omdat ze het verdienen, zelfs als ze helemaal niets hebben gedaan om het te verdienen. Ze horen al hun kindertijd en tienerjaren dat ze echt opmerkelijk, uniek en speciaal zijn.
Kinderen die opgroeiden met het idee dat ze absoluut uniek waren in de wereld, alleen omdat ze rechtop konden staan, douchen, eten en ademen, zullen heel vaak brutaal en brutaal wakker worden als ze hun eerste baan krijgen: ze zullen niet worden geprezen door hun baas omdat ze s ochtends naar hun werk komen. Het zal niet zijn als ze 15 minuten te laat komen, of lunchpauzes nemen die een half uur langer duren dan zou moeten. Ze zullen bekritiseerd worden als ze fouten maken, en ze zullen niet geprezen worden omdat ze het proberen als ze falen. Alleen slagen zal goed genoeg zijn.Ze zullen snel ontdekken dat ze helemaal niet speciaal en geweldig zijn, en dat ze collegas hebben die in vrijwel alle opzichten hun superieuren zijn.
De meesten zullen zich aanpassen en zich toeleggen op de harde realiteit van het leven. Ze zullen opgroeien en volwassen worden. Anderen zullen dat niet doen. Ze zullen echt door het leven gaan in de overtuiging dat hun ouders hen hebben verteld, en anderen de schuld geven als ze falen in hun relaties en / of wanneer ze worden ontslagen bij baan 10 of 20.
Het gezegde dat “de wereld niet “je iets verschuldigd zijn” is in zekere zin een andere manier om te zeggen dat je moet bijdragen voordat je het recht hebt verdiend om bijdragen te ontvangen. Ik geef je een paar voorbeelden:
Je baas doet dat niet ben je een promotie verschuldigd, tenzij je harder hebt gewerkt, meer gekwalificeerd bent en het meer hebt verdiend dan anderen die in aanmerking komen voor dezelfde promotie. Je buren zijn je geen respect verschuldigd, tenzij je handelt op een manier die laat zien dat je hun respect verdient. Vertrouwen en vertrouwen worden door jou verdiend, niet door jou. Dit soort dingen gaat hier over.