Beste antwoord
Hopelijk zie je alleen patches op tweedjasjes. Tweed jassen zijn als de hoody van weleer. Ergens onderweg besloten we alle jassen met revers een colbert te noemen. Dit is echt onjuist. Deze dingen bij hun juiste naam noemen, ging uit met altijd een hoed en vreemden “meneer” te noemen.
Er zijn veel soorten pakken, maar een pak is altijd een bijpassende broek en jas. In de wereld van vandaag worden ze bewaard voor meer formele gelegenheden of een kantooromgeving. Een sportjack of blazer kan van elke stof worden gemaakt, maar de broek zal niet van hetzelfde materiaal zijn gemaakt. Een ding is zeker of de jas en de broeken passen niet bij elkaar, het is geen pak.
Tweed is een specifieke wolgroep. Tweed wordt tegenwoordig zelden gezien in de vorm van een pak. Het is gebeurd, het gebeurt nu af en toe, de meeste van die De broek was vroeger een onderbroek, maar zelfs vandaag de dag heeft een tweed pak geen elleboogstukken. Ik zal je elk stukje geschiedenis besparen, maar tweed was honderd jaar geleden nauw verbonden geraakt met outdooractiviteiten. Een plattelandsheer wandelde over de heide, jaagde, reed op paarden of golfde in zijn tweed-kleding. Het heeft de reputatie buiten te zijn behouden. Het kwalificeert nog steeds als een jas op plaatsen waar een jas en stropdas nodig zijn. Hoewel we het ons vandaag niet kunnen voorstellen, waren er veel etablissementen die een heer zonder colbert en stropdas niet binnen zouden laten, waaronder de meeste universiteiten. Dus een versleten tweedjasje en een gebreide stropdas waren als de bohemien die je naar het etablissement sneed . Er zijn twee verhalen over de elleboogstukken. Het ene verhaal is dat het jasje aan flarden zou raken en er patches nodig zouden zijn, meestal bij de elleboog. Het andere is dat het een overblijfsel is van tweed jachtjassen met leren delen op plaatsen waar waarschijnlijk worden gedragen (ellebogen, manchetten, de schouder waar het jachtgeweer tegenaan zou gaan). De waarheid zit waarschijnlijk ergens tussenin. Hoe dan ook, het stereotype van de devil-may-care intellectueel omvat altijd patches en daarom is het zo nauw verbonden met de vrijdenkende professor.
Het lijkt niemand te kunnen schelen waarom hun jas één of twee ventilatieopeningen heeft , waar dat kleine zakje aan de binnenkant links voor is, maar er was / is een reden en waarschijnlijk een gaaf verhaal voor alles. Eén ventilatieopening is om in een zadel te zitten, twee is om de voorkant van je jas plat te houden terwijl je in je broekzak reikt en het kleine zakje aan de binnenkant van de jas wordt een kaartjeszakje genoemd, want als je jas controleert, controleer dan je overjas en hoed.
Antwoord
Zodat de “Prof” in zijn studeerkamer zei. Met 17e-eeuwse reftertafel, uitvoerig versierd met verschillende kunstvoorwerpen van beeldjes van verschillende kunstenaars en periodes, tot enkele sterling zilveren asbakken, potten met tabak, pijphouder, enkele gebruikte jachtgeweerhulzen en ongebruikte schelpen die lukraak bezaaid zijn, tot beperkte oplage boeken en zijn aantekeningen van zijn recente reis vanuit de exotische jungle van Zuid-Amerika. Evenals zijn taxidermie van een hert op de muren van zijn jachten uit Afrika.
Met een verzameling antieke boeken, tijdschriften en tijdschriften van zijn interesses, allemaal perfect ingepast in zijn 17e-eeuwse Italiaanse renaissancestijl walnoot boekenkast. Direct naast de wapenkast, met enkele op maat gemaakte Holland & Holland jachtgeweren.
Zittend op zijn zeldzame Engelse mahonie kapiteinsstoel, naast de open haard. De “Prof” kan zijn Macallan 40 pakken (zonder een woord te missen, noch het verloop van zijn lezing). Het vasthouden van een boek met de andere hand en zijn verlichte pijp neemt (natuurlijk) een slokje van het Baccarat-kristallen lage bolglas. Vervolgens terugplaatsen op wat nu een versleten, niet meer gebruikte maar hergebruikte bijzettafel is (een op maat gemaakte reiskoffer van L.Vuitton).
Een paar minuten later verschuift de “Prof” in zijn stoel, en reikt naar het glas. Zijn dorst naar kennis lessen. Vervolgens legt hij zijn elleboog weer terug tot aan de elleboogsteun van de stoel.
Zon herhaling kan zelfs de sterkste garens dragen van de beste wolhuizen, uit alle vier de hoeken van de wereld.
Ergo mijn beste kerel… de elleboogbeschermer.
De toevoeging van elleboog “verstevigingsstukken” in jassen, is zoals anderen al zeiden, nu een niet praktische toevoeging. In feite is het gebaseerd op de oude gewoonte om de jas enigszins ‘beschermd’ te houden voor langdurig gebruik van dat contactgebied.
Tenzij je natuurlijk getuige bent van een goed onderhouden tweedjasje met versleten elleboogstukken. Dan zou je weten dat het bedoeld was voor het daadwerkelijke gebruik van het kledingstuk / item.