Beste antwoord
genoemd Star Wars wordt een space-opera genoemd, omdat dat de naam van het genre is. Ik begrijp dat het een cirkelvormig antwoord is op dat niveau, omdat het niet uitlegt hoe het genre van de space-opera zijn naam kreeg.
Ruimte-operas hebben verhalen met opzichtig drama dat bij analyse erg oppervlakkig is. Er zijn goede goeden, slechteriken en niemand daartussenin. Er zijn liefdesverhalen zonder alledaagse daten. Er zijn gevechten tussen rijken zonder je af te vragen waarom elke kant is zoals het is.
Er zijn verschillende verhalen onderweg dat de naam space opera voor het genre opkwam. Zie andere reacties voor “paardenopera” en “soapserie”. Maar ik suggereer dat de gelijkenis met toneeloperas geschikter is dan je lijkt te denken.
Stageoperas hebben verhalen met opzichtig drama dat na analyse erg oppervlakkig is. Er zijn goede goeden, slechteriken en niemand daartussenin. Er zijn liefdesverhalen zonder alledaagse daten. Er zijn gevechten tussen koninkrijken zonder je af te vragen waarom elke kant is zoals het is. Heel parallel!
Antwoord
Een space-opera is een geserialiseerd melodrama in een ruimte-gebaseerde setting. De gelijkenis van de term met de uitdrukking “soap” is niet toevallig. Maar met respect voor de dramas overdag, hebben ruimteoperas hun eigen injectie van actie en avontuur in buitenaardse omgevingen.
Flash Gordon is de archetypische ruimteopera, een serie van 13 afleveringen. Daarin bevindt de planeet Mongo zich op ramkoers met de aarde. Dr. Alexis Zarkov van de aarde en zijn assistenten, Flash Gordon en Dale Arden, proberen de schurkenplaneet te onderzoeken om ten prooi te vallen aan zijn kwaadaardige opperheer, Ming the Merciless. Met de hulp van Mings dochter, Aura, kan Flash ontsnappen aan gevangenschap. Zo begint een reeks avonturen waarin een jonge man van de aarde, ver weg van zijn diepte in deze buitenaardse omgeving, herhaaldelijk botst met Mings troepen terwijl hij probeert zijn vrienden te bevrijden, Ming zelf voor eens en voor altijd te verslaan en de aarde te redden. p>
Dit soort avontuur met hoge inzetten is misschien wel het bepalende element van het genre, meer dan enige nadruk op technologie of wetenschap. Zelfs als de wereld zelf niet op het spel staat, is het vaak het leven van de helden, met de high-tech setting die talloze wonderen introduceert die ze kunnen aanschouwen en gevaren voor hen om onder ogen te zien en het geserialiseerde formaat dat kijkers verslaafd houdt door het gebruik van spannende cliffhangers. Omdat het wetenschappelijke aspect vaak op een laag pitje staat in eerbied voor avontuur en spanning, zijn ruimtevaartoperas vaak zeer anachronistisch en halen ze ideeën en visuele inspiratie op verschillende manieren uit hedendaagse of klassieke oorlogsfilms, middeleeuwse fantasie en natuurlijk westerns.
Het gebruik van western- en cowboybeelden in ruimteoperas is zo populair dat velen vaak de termen space opera en space western . ” Vervang gewoon de paarden door ruimteschepen, de woestijnen door de koude zwarte leegte en de revolvers door blasterpistolen, en het is bijna griezelig hoe gemakkelijk de themas en ideeën van de grens van het wilde westen zich in kaart brengen met de grens die wordt voorgesteld door de ruimte. Space-opera is dus aantoonbaar een genre dat is gebouwd op visuele metafoor, waardoor het idee van de hightechwereld waarin de personages leven, iets toegankelijker wordt voor het publiek door parallellen te trekken met andere tijdperken en soorten fictie die meer gegrond zijn. Vanwege deze ruimte-operas zijn vaak een effectieve gateway-drug voor het vertellen van sciencefictionverhalen.
Om te begrijpen waar ruimteoperas zich bevinden in de context van de rest van sciencefiction, moet worden begrepen dat sciencefiction zelf een grote hoeveelheid verhalen, variërend tussen harde en zachte sci-fi.
Harde sci-fi kan worden opgevat als een poging om zoveel mogelijk realisme en nauwkeurigheid te behouden en te demonstreren in de weergave van wetenschap en technologie, hoe futuristisch die ook mag worden. Het is een subset die de auteur uitdaagt om goed na te denken en zorgvuldig onderzoek te doen naar het onderwerp van de fictie die voorhanden is, en de mogelijke impact te onderzoeken die dit zou kunnen hebben op de sociologie van hun wereld en het leven van haar personages. Dus hoe moeilijker de sciencefiction is, des te meer het gaat om het verhaal dat de wetenschap dient.
Als een klassiek voorbeeld van wat ik echte sciencefiction zou noemen, de wereld van Isaac Asimovs Robot-romans is er een waar ruimtevaart geavanceerde robotica vereist, maar het gevolg van die robotica is dat de overbevolkte aarde een enorme verplaatsing van zijn menselijke personeelsbestand. Een groot deel van de spanning draait om de relaties tussen de mensen op aarde, de welgestelde en langlevende Spacers, die de robotica allang omarmd hebben, en natuurlijk de robots zelf, die vaak het onderwerp zijn van wrede wrok en onzekerheid op aarde.De vroege robotromans zijn detectiveverhalen, dus er is geen gebrek aan drama of mysterie voor hen, maar deze projecties van ons mogelijke toekomstige bestaan naast automatisering staan duidelijk centraal in Asimovs werk.
Misschien nog een stap verder, de anime Ghost in the Shell stelt zich een wereld waar mensen in staat zijn om hun hersenen naar believen tussen volledig robotlichamen over te brengen. De Ghost in the Shell films en tv-series zijn buitengewoon contemplatief en zetten vraagtekens bij de waarheidsgetrouwheid en aard van de menselijke identiteit in zon wereld. Maar het begint allemaal met en draait om dit ene idee: dat van de “geest in de machine”.
Star Wars heeft ruimtesamoerai met magische krachten die speciaal geschikt zijn om misdaad te bestrijden en laserzwaarden die blasterbouten kunnen afslaan. Mensen vliegen met ruimteschepen die zijn ontworpen na de Eerste en Tweede Wereldoorlog, hebben robots die angst kunnen voelen en sadisme kunnen ontwikkelen, en de hele melkweg wordt geregeerd door een magische man die graag het woord compleet zegt. De plot draait om een enorm ruimtestation ter grootte van een maan dat een laser op een planeet kan schieten en deze kan opblazen. Niemand stelt ooit vragen over wat de zwaartekracht doet met de planeten waar het omheen draait, of wat het puin deed met het oppervlak van Endor nadat het was opgeblazen. In zijn zoektocht om de aartsvijand te verslaan, wordt de hoofdpersoon geleid door een geest en worden zijn vrienden lastiggevallen door een gigantische ruimteworm die in een asteroïde leeft. Waar het eet…
… uhhhh… weet je wat, ik ben er nooit helemaal achter gekomen wat dit ding eet. Laat staan hoe het zo groot werd. Alleen al zijn tanden moeten vele malen zo groot zijn als de tekens.
Ik weet niet zeker of ik je moet vertellen hoe rationeel en wetenschappelijk dat allemaal niet is . Technisch gezien overwegen deze films niet shit . Dit is niet zachte sci-fi, dit is papperige, stromende sci-fi. Misschien zelfs vloeibare televisie. Er is in de loop der jaren veel werk verzet om verklaringen voor al deze dingen te ontwikkelen, maar het is minder echte wetenschap en meer denkbeeldige pseudo-wetenschap achteraf verzonnen om de dingen die we zien te rationaliseren; IE, de wetenschap is ontworpen om in het verhaal te passen. Echte wetenschap zou ons er ooit toe kunnen brengen Star Wars -achtige dingen te ontdekken, maar aangezien onze real-world technologie zich heeft ontwikkeld, lijkt het steeds minder waarschijnlijk, aangezien veel aspecten van onze huidige technologie hebben wat we in deze serie zien goed overschaduwd.
Maar dat is niet echt het punt van Star Wars in de eerste plaats om gewoon een leuk avontuur te hebben. Ik zou zeggen dat het op thematisch niveau meer diepgang heeft dan veel mensen zouden denken, let wel, maar het komt niet echt voort uit de wetenschap aspect zoveel als het drama en de karakterontwikkeling. Daarom zijn de beelden meer metaforen en externalisaties van de worstelingen van de personages dan suggesties voor een echte toekomst. Het heeft toevallig een technologische smaak , net zoals middeleeuwse fantasie een middeleeuwse geschiedenis heeft smaak er meer aan dan dat het de werkelijke middeleeuwse geschiedenis vertegenwoordigt. En dat, zo zou ik zeggen, is wat de ruimte-opera en zijn doelen en behandeling van technologie scheidt van de rest van sciencefiction.