Beste antwoord
De toonknop op een Fender Stratocaster bepaalt hoeveel of hoe weinig van de hoge frequenties worden verzonden mee in het signaal van de gitaar naar de versterker.
Bij 10 behoudt u al het signaal van dat element. Terwijl je de knop terugdraait naar het onderste uiteinde, zal de potentiometer steeds meer signaal weglaten aan de bovenkant van het frequentiebereik.
Afhankelijk van de locatie van de pickup die wordt bestuurd, zul je merken verschillende resultaten en verschillende “sweet spots” op de knop.
De hals-pickup is standaard iets milder en rond dan de andere pickups, omdat hij veel dichter bij het midden van de snaar zit, waar je krijgt natuurlijker een meer gebalanceerde toon. Ik laat de knop vaak (maar niet altijd) rond de 10 staan voor dat element.
Ik draai de toonknop meestal terug naar rond de 8 voor het middelste element.
Het brugelement, zijnde zo dicht bij het einde van de snaar, pikt bijna uitsluitend trillingen met een hogere frequentie op.
[Er is mij behulpzaam op de hoogte gesteld dat de bovenstaande verklaring onjuist was; de pickups pikken allemaal dezelfde frequenties op, maar hoe dichter de pickup zich bij de brug bevindt, des te meer hoge partiële tonen van de grondtoon er in de output zijn. Mijn dank aan Arthur Rodman voor de correctie om dit antwoord te verbeteren.]
Als je een typische, traditionele Stratocaster met 3 single-coil pickups gebruikt, zou je kunnen merken dat de bridge-pickup op 10 erg scherp klinkt. Voor mij heeft het een soort broos, bijna piepend geluid. Ik geef er niet om. Toen ik er een paar in winkels speelde, moest ik de brug-pickup-toon terugdraaien naar ongeveer 6 uur om het harde randje eraf te halen. Daarom kocht ik uiteindelijk een Stratocaster met een humbucker in de brug in plaats van de typische enkele spoel; humbuckers hebben de neiging om ronder en milder van toon te zijn.
Maar dat zijn allemaal zaken van voorkeur. De “goede” toon is erg subjectief. Speel met alle elementen in welke combinatie van volume- en tooninstellingen je maar kunt bedenken. Kijk wat je leuk vindt.
Antwoord
De naam van het spel voor een gitarist is treble control. Dit is echt de definitie van toon, en de toonknop is misschien beter de treble cut-knop genoemd.
Veel amateurgitaristen worden verleid door de cut van een hoge treble-klank die hun noten geeft definitie boven de kakofonie van de rest van de band. Ze raken zo gewend aan dit geluid dat ze hun gevoeligheid voor de hardheid ervan verliezen. Treble wordt het ultieme wapen in hun arsenaal voor de volume-oorlog, maar voor de luisteraar horen ze alleen hoofdpijn, oftewel een slechte toon.
Een doorgewinterde gitarist maakt echter gebruik van terughoudendheid in het hoge segment. van het spectrum. Wat een amateur klinkt, gedempt en begraven door de drums, is eigenlijk de gitaar die op de juiste plaats in de mix zit, in de rol van een ritme-instrument. Wanneer het tijd is voor de gitaar om naar voren te springen, bijvoorbeeld in een hoofdpartij, kunnen kracht en contrast nu worden gewonnen door wat meer hoge tonen los te laten. Hier kun je je pickup-selector, toonregelaar, volumeknop (die ook functioneert als een milde treble-afsnijding als deze wordt teruggedraaid) of een pedaal zoals een equalizer of overdrive gebruiken.
Treble is echt een een vorm van versterkingsboost waarmee rekening moet worden gehouden tijdens het versterken van ons signaalpad. Met een goede toon zou een noot moeten rinkelen als een bel, niet als een slachting als een machete, en dat wordt bereikt door een aanval van de golfvorm af te scheren en de frequentierespons af te ronden. Een beetje terugdraaien op de toonknop brengt je naar het honkbalveld, samen met je versterkerinstellingen (ik heb een speciale treble-cut op mijn AC30 die nodig is om mijn telecaster te temmen). Als ik eenmaal in het stadion ben, gebruik ik de volumeknop om te finetunen, en persoonlijk heb ik de neiging om het van daaruit te laten zijn, vertrouwend op een gain-boost-pedaal om mijn geluid indien nodig op te tillen zonder de toon te veranderen.
Afhankelijk van of u ritme of leadgitaar speelt, wilt u meer of minder hoge tonen afsnijden. Een van de geheimen van een tweegitaarband ligt in de klankverschillen die worden bereikt tussen de gitaren die ervoor zorgen dat ze niet samen bloeden. Een deel hiervan is inherent aan de verschillende instrumenten en versterkers die door de twee gitaristen worden gebruikt (humbucker versus single-coil pckups zijn de grootste differentiator imo, evenals het kritische gebruik van de pick-up keuzeschakelaar), maar er moet ook rekening gehouden worden met het contrast on the fly, en hier helpen de toonknop, samen met de handige volumeknop, de twee gitaristen om op elkaars toonvoeten te trappen terwijl ze hun noten met elkaar mixen.