Beste antwoord
Ik had (een paar jaar geleden) een blog / website gewijd aan de legendarisch bestiarium. Dus ik heb veel onderzoek gedaan naar fantasiewezens, enz.
Wat (ik neem aan) interessant was, is dat het niet alleen ging om ECHTE legendarische wezens (griffioenen, eenhoorns, enz.), Maar ook om de wezens die we vinden in moderne fantasy / horror-ficties, maar die niet bestonden in echte oude legendes.
Om het wezen uitverkoren te hebben en een artikel op mijn website te verdienen, moest het een klassieker van fantasie zijn / horror. Een wezen gevonden in verschillende, niet-verwante fictiewerken. Ik heb bijvoorbeeld een artikel over ‘ents’ gemaakt omdat je, zelfs als ze door JRR Tolkien zijn gemaakt, ‘ents / walking trees’ in veel andere fantasiewerken vindt. Maar ik zou nooit een artikel over The Sword of Truths Gars hebben gemaakt, omdat ze specifiek alleen in die fantasiewereld worden gevonden, en een persoonlijke creatie zijn van de auteur.
Ik heb natuurlijk een artikel gemaakt over de sijpelen / slijm / jellys omdat ze een klassieker ZIJN van horror-, fantasy- en zelfs sciencefictionwerelden. Maar, en hier is het antwoord op je vraag, ze zijn GEEN wezen dat je terugvindt in echte legendes, mythen, folklore.
Ze zijn een creatie van moderne fantasiewerelden. Je kunt ze vinden in verschillende niet-gerelateerde werken … Dungeons and Dragons en verschillende andere fantasy-rollenspellen … horrorfilms (de Blob, Creepshow) … Science Fantasy-romans (er is er een in Gene Wolfes meesterwerk Book of the New Sun) …
Die slijmerige en vreselijke wezens, die vlees en botten absorberen (en over het algemeen groter worden als ze iemand consumeren) zijn geen echt legendarisch wezen, maar zoals ik al zei een creatie uit de moderne tijd (zelfs als je ze al in het oude SF literatuur van het begin van de 20e eeuw). Dat is de reden waarom ze nooit zijn geclassificeerd / genormaliseerd. Ze zijn een klassieker-zonder-naam … Je kunt ze vinden onder verschillende namen … Blobs, Oozes, Jellies, Giant Amibs, enz.
Het is meer een idee van een monster dan een precies monster. Natuurlijk is het idee van een bewegende, klodderige gelei die over de grond kruipt, een monster dat je levend kan oplossen in zijn spijsverteringsvloeistoffen echt gruwelijk en nachtmerrieachtig, dus veel verschillende auteurs hadden hetzelfde idee, totdat het wezen iets heel vertrouwds werd voor mensen die veel SF, Fantasy, Horror, romans en films lezen / zien.
Antwoord
Het wordt als mythologie beschouwd nu slechts een zeer kleine minderheid van de Grieken de oude , “Vaderlandreligie” (“πατρώα θρησκεία” in hun Griekse terminologie), zoals ze ernaar verwijzen. In werkelijkheid is het tegenwoordig bijna uitgestorven. Maar toen was het een religie, geen mythologie; de meeste oude Grieken geloofden in de mythen die het verzonnen. Stel je voor dat, hypothetisch, het christendom (of het jodendom of de islam, om me alleen te beperken tot monotheïstische religies) binnen een paar duizend jaar is uitgestorven; dit kan theoretisch gebeuren. Dan zal het worden beschouwd als zoiets als “Christelijke Mythologie”, hoewel het niet de plutos en veelzijdigheid heeft van de Griekse Mythologie.
Toch omvat het christendom enkele mythen, zoals bijvoorbeeld dat Maria het leven schonk aan Christus, hoewel ze een maagd was. Het christendom is ook gebaseerd op het “geloof”, zoals het tegenwoordig wordt gekenmerkt in tegenstelling tot de “mythe”, dat Christus drie dagen na zijn martelaarsdood werd opgewekt. Het jodendom bevat ook veel mythen, zoals de tussenkomst van God om de Rode Zee te verdelen zodat Zijn kudde er doorheen kan – ik herinner me nu dat ik een relevante tekening had gemaakt toen ik een leerling op de lagere school was, zoals deze mythe had gedaan maakte indruk op me, en natuurlijk geloofde ik toen in de realiteit ervan. Ik weet niet veel over de islam, maar ik ben er zeker van dat het ook zijn eigen mythen bevat.
Maar: het oude Griekenland was het land van realisme. Niet alle geschoolde en denkende oude Grieken geloofden in de mythen waaruit de heersende religie bestond. De bekendste is misschien wel de filosoof Heracletus, die Homerus verachtte omdat de epische dichter God beschreef als corrupt door alle menselijke gebreken; wraakzucht (zoals de God van het jodendom), mentale immoraliteit en lust bijvoorbeeld. Dit is misschien het bepalende verschil tussen de oude Griekse cultuur, die de basis vormde van de zogenaamde westerse beschaving, en de oosterse culturen van die tijd: rationalisme .