Beste antwoord
Ik zal je enkele voorbeelden geven van enkele enigszins unieke monarchieën.
In het kader van deze vraag definieer ik een monarchie als een politieke grondwet waarbij de instelling van staatshoofd (en soms ook de regering) wordt gereserveerd voor een specifiek individu voor de loop van zijn of haar leven.
Dergelijke monarchieën kunnen ofwel erfelijk zijn (bijv. het Verenigd Koninkrijk) of keuzevak (bijv. het Heilige Roomse Rijk of het Koninkrijk Wessex).
De vorst wordt echter bijna altijd gekozen uit een exclusieve, bevoorrechte groep kandidaten. In het ancien-regime Frankrijk moest de koning een “prins van het bloed” zijn (bijv. Een legitieme mannelijke afstammeling in de mannelijke lijn van St. Louis) en in het middeleeuwse Wessex werd de koning gekozen door de leden van de “Witan” (de “Council of the Wise”) uit een uitgebreide familie van aristocraten genaamd de “Athelings” (letterlijk “the Noble Ones”).
In sommige monarchieën konden twee verwante personen tegelijkertijd het Royal Office bekleden (bijv. Willem III en koningin Mary II van Engeland).
DE MEEST SERENE REPUBLIEK VENETIË
Vanaf de achtste eeuw na Christus tot de vernietiging door Napoleon Bonaparte in 1797 werd Venetië geregeerd door een staatshoofd dat bekend staat als de hertog (de “doge” in de Venetiaanse taal).
De instelling van de doge evolueerde in de loop van de tijd. Vroege Doges, zoals Orso Ipato (regeerde van 726 tot 736) en zijn zoon Teodato Ipato (regeerde van 742 tot 755) waren in hoge mate oorlogsleiders zoals de meeste West-Europese prinsen van die tijd. Het woord Doge komt inderdaad van het Latijnse Dux (hertog) dat heel vaak wordt gebruikt om te verwijzen naar een militaire heerser of de leider van een middeleeuws leger.
Later werd de doge steeds meer wat we konden noemen Engels een constitutioneel staatshoofd. Indrukwekkende constitutionele controlemaatregelen en ‘checks and balances’ werden ontwikkeld om te voorkomen dat de doge een tiran zou worden.
Een opmerkelijke figuur in deze evolutie was Marino Faliero (regeerde van 1354 tot 1355), die werd gekozen als de 55ste Doge van Venetië, maar die vervolgens een revolutie probeerde om van Venetië een erfelijke “Signoria” te maken, zoals die bestond in andere Italiaanse stadstaten zoals Milaan of Urbino. De Venetiaanse aristocratie vocht terug en Faliero werd berecht wegens verraad en onthoofd.
In de “klassieke periode” (dit is mijn term) van de Venetiaanse Doges werd de Doge gekozen door een commissie van oligarchen. Hij regeerde voor de rest van zijn natuurlijke leven of totdat hij aftrad. De officiële residentie van de doge was het hertogelijk paleis dat naast het bekken van San Marco staat en grenst aan het San Marcoplein.
In theorie maakte Venetië vele jaren deel uit van het Byzantijnse rijk (of Romeinse rijk). zoals de Byzantijnen en Venetianen het noemden) en Venetiaanse Dogen droegen soms Byzantijnse titels zoals “Hypatos”. “Ipato” (zoals in Doge Teodato Ipato) is inderdaad een verbastering van Hypatos.
Uiteindelijk verduisterde het groeiende Venetiaanse rijk het Byzantijnse rijk.
Dit culmineerde in het vierde Kruistocht van 1204 waarin een leger van West-Europeanen ( Franken ) onder leiding van de Venetiaanse doge Enrico Dandle (geboren in 1107 overleden in 1205) Constantinopel, de hoofdstad van het Byzantijnse rijk, veroverde en plunderde en een groot deel van zijn grondgebied annexeerde. p>
THE HIGH KING OF IRELAND
Vóór de politieke eenwording van Ierland door koningin Elizabeth I van Engeland in de zestiende eeuw (bekend als de Tudor Conquest) werd Ierland geregeerd door een mozaïek van koningen en heren.
Op de top van het oude Ierland was de Hoge Koning (Ard-Ri) van Tara. Traditioneel werd een Ierse koning Hoge Koning door een circuit van Ierland te voltooien, wat betekent dat hij zijn oorlogsgastheer rond het hoofdeiland van de Ierse archipel marcheerde, de plaatselijke koningen confronteerde en hen ofwel doodde of hun onderwerping verkrijgt.
Als de zogenaamde Hoge Koning deze rondreis over het eiland overleefde, zou hij als Hoge Koning op de heuvel van Tara in County Meath worden gekroond. Blijkbaar stond (of zat) de Hoge Koning op de monoliet genaamd “Lia Fail” (“Stone of Destiny” – er zijn andere soortgelijke “King Stones” op de Britse en Ierse eilanden) die zouden brullen als de rechtmatige koning hem zou aanraken.
DE BISCHOP VAN ROME
In christelijke samenlevingen was het gebruikelijk dat bisschoppen en abten monarchale of quasi-monarchale bevoegdheden hadden.
Een voorbeeld uit mijn land is de bisschop van Durham, die in de middeleeuwen constitutioneel de paltsgraaf van Durham was.
In het middeleeuwse en vroegmoderne Europa was de paltsgraaf (ook bekend als een Palatijn) een heer die buitengewone autoriteit verleend door een koning of keizer. Het equivalent in het moderne Engels is onderkoning (letterlijk vice-koning) of gouverneur-generaal – wat in landen van het Britse Gemenebest zoals Canada en Australië de naam is van de ambtenaar die persoonlijk het gezag en de plichten van de Monarch van het Verenigd Koninkrijk (het staatshoofd) binnen het soevereine grondgebied in kwestie.
De bekendste christelijke priester-koning zou de paus van Rome zijn – die momenteel de soeverein is van Vaticaanstad en voorheen (tot het Verdrag van Lateranen tussen de paus en het Koninkrijk Italië van 1929) Soeverein was. van de stad Rome en de omliggende pauselijke staten (Lazio, delen van Emilia Romagna enz.).
De basis van de aanspraak van de paus op soevereiniteit over Rome en de aangrenzende Italiaanse provincies was een document genaamd De schenking van Constantijn ”.
Volgens dit document verleende de Romeinse keizer Constantijn de Grote (geboren in 272 na Christus, overleden in 337 na Christus) paus Sylvester I de soevereiniteit over het West-Romeinse rijk.
Tijdens de Renaissance, het document bleek een middeleeuwse vervalsing te zijn. Tegen die tijd was de titel van de paus aan Rome en andere gebieden in Midden-Italië echter onbetwist.
Antwoord
Het woord betekent Regel door één en het is een regeringsvorm waarin alle autoriteit die de regering heeft, komt van één persoon die zowel het staatshoofd als het hoofd van de regering is. Deze persoon bekleedt die functie meestal voor het leven.
De belangrijkste variatie voor de meeste doeleinden is hoe het ambt wordt overgedragen. Er is een erfelijke monarchie, waarbij het ambt wordt overgedragen aan het kind van de laatste houder. Dit is normaal gesproken voor de eerstgeboren zoon van de vorige monarch: het Verenigd Koninkrijk en de andere Commonwealth-domeinen hebben onlangs de volgorde van opvolging gewijzigd, zodat mannen geen voorrang hebben, maar het eerstgeboren kind van welk geslacht dan ook in de toekomst zal erven. (Dit is echter niet met terugwerkende kracht gemaakt.)
Het Romeinse rijk had in een bepaald stadium een schema van adoptieve erfelijke monarchie: van de keizer werd verwacht dat hij een geschikte vervanger uitkoos, hem opleidde en adopteerde voordat hij hem nomineerde als erfgenaam.
De andere belangrijke manier is via verkiezingen waarbij de troon wordt aangeboden aan een kandidaat door het parlement of een ander orgaan na de dood van de laatste vorst. Dit is waarschijnlijk een beter idee, maar het automatische karakter van de erfelijke monarchie vermindert het aantal betwiste erfopvolgingen en heeft daarom over het algemeen de voorkeur gekregen.
Ik zou waarschijnlijk ook de verschillende islamitische vormen van erfelijke monarchie moeten noemen, die hoewel meestal zoals het Europese eerstgeboorterecht bevatten meestal ook een soort fase van ofwel het raadplegen van de machten in de staat of het hebben van een bloedige opvolging waarin alle rivaliserende eisers (meestal de halfbroers van de persoon die de leiding neemt) slordig worden afgeslacht.
Tegenwoordig zijn de meeste Europese monarchieën puur ceremonieel en behoudt de monarch slechts een beperkt aantal constitutionele bevoegdheden. Er is een gekozen regeringsleider die handelt in de naam van de vorst en de titulaire heerser doet niets zonder het advies van de gekozen regering. Dit wordt een ‘constitutionele monarchie’ genoemd.