Beste antwoord
Dæmon (uitgesproken als [ˈdae̯.mõ]), heel eenvoudig. (Net als in de triologie van Philip Pullman “ His Dark Materials “.) Dæmon zelf is een paroniem voor het Helleense δαίμων (uitgesproken als [dai̯mo “n]), wat gewoon geest betekent – soms zoals in god (hoewel meestal een lagere god, niet een θεός ), soms zoals in ziel .
Filosofisch gezien beschouwden de oude Grieken de belichaming van moraliteit meestal als een toestand van εὐδαιμονία (uitgesproken als [eu̯dai̯mo ” níaː]), lit. “Goedmoedigheid”. Hoewel niet semantisch identiek, bevat het Latijnse woord genius (uitgesproken als [ˈɡɛ.ni.ʊs]) aantoonbaar veel van dezelfde term; beide verwijzen naar een bepaalde neiging of genegenheid om het [ethisch] goede leven te leiden, dat tegelijkertijd de (bescherm) geest van een persoon is (denk aan: a goedmoedige persoon), wat soms ook verwijst naar talenten van het intellect ( “een genie zijn” , etc.).
Met betrekking tot de etymologische semantiek van het woord “demon” lijkt genie dus een adequate vertaling.
Hoewel, als je wilt dat de duivelse, helse demon in het Latijn wordt vertaald, Diabolus correct zou zijn. Ook dat is een paroniem voor het Grieks διάβολος .
Antwoord
Demonen spreken soms Latijn, maar in de regel ze houden niet van die taal, aangezien efficiënte exorcismen heel gemakkelijk door iedereen in die taal te formuleren en uit te spreken zijn, zelfs door iemand die niets van de katholieke theologie af weet of niet in de meeste van haar leerstellingen gelooft. Demonen houden niet van Latijn, omdat het van de spreker een strikte naleving van logica en grammatica vereist en geen dubbelzinnigheid tolereert: het is een zeer moeilijke taal om grote leugens te uiten die werken door de gebruikelijke attributen van verleiding. Natuurlijk zijn er karrenvrachten leugens in het Latijn uitgedrukt door veel machthebbers, maar deze leugens klinken er niet zoet in, ze klinken gewoon saai tot het uiterste snurken, terwijl waarheden in het Latijn bijna altijd kort en krachtig klinken zoals zoveel spreekwoorden. Probeer Mein Kampf in het Latijn te vertalen, het zal tegelijkertijd lang, pedant en barbaars klinken, ook al riekt het in het Duits of Amerikaans Engels naar een behoorlijk goede beheersing van romantische literatuur. Probeer Harry Potter in het Latijn te vertalen, zoals het inderdaad is gedaan om die spreukenboeken een extra aura van mysterie te geven, het resultaat is twee keer zo lang als het Engelse origineel, terwijl Plautus, dat helemaal over alledaags Latijn gaat, zelfs de kortste vormen gebruikt. soort Engels heeft twee keer zoveel teksten nodig om minder duidelijk uit te drukken.
De reden dat Latijn deze kwaliteit heeft, is dat het meteen begon als een de facto heilige taal, of beter gezegd als een magische taal. vanwege hun klanken moesten alle bevelen die erin met de nodige zorg en correctie werden uitgedrukt, door de onzichtbare entiteiten zelf (zowel goed als slecht of juist zo) worden uitgevoerd als de mensen zich niet aan hen zouden houden. Maar demonen houden niet van mensen of in ieder geval te veel mensen om een heilige taal te kunnen hanteren die hen toegang geeft tot een rijk dat ze privé willen houden: demonen worden vooral gekenmerkt door op zijn minst een zekere minachting voor wezens gemaakt van vlees in plaats van van vuur of van zuiverder intellect zoals ze vaak zijn, ook al houden ze ervan om ze te manipuleren, nooit andersom. Daarom doen demonen over het algemeen hun best om mensen ervan te weerhouden Latijn te gebruiken.
Het Romeinse volk sprak nooit het Latijn correct als eerste taal (behalve voor een selecte groep elitemensen en zelfs toen gaven de smerige rijken de voorkeur aan Grieks), maar oud Italiaans, ten onrechte vulgair of laat-Latijn genoemd (hoewel op zijn best alle Romeinen, zelfs de meest ellendige, er ook trots op waren op zijn minst wat Latijn te hebben geleerd, bijvoorbeeld in het leger of in de fora voor politieke discussies): het bestond altijd parallel aan het Latijn uit de tijd van de Romeinse koningen, was er wederzijds begrijpelijk mee, maar was er heel verschillend van. Oud-Italiaans was het Romeinse medium bij uitstek voor liefdesgedichten (waarvan de meeste per definitie ten minste enkele demonen bevatten) en ook voor heksenbezweringen, en dat bleef zo gedurende de late oudheid, de middeleeuwen tot aan onze eigen tijd.
De vecchia religiee of streghiera als hekserijaspect van het oude heidense systeem zoals het hier en daar nog steeds wordt beoefend (en meer toeristen trekt dan ooit) in Italië gebruikt altijd bezweringen om demonen op te roepen of te praten onder hun bezit in zeer oude en vreemd Italiaans, nooit in het Latijn, vergis je er niet in.
De reden waarom het bijna altijd wordt GETOOND dat demonen Latijn spreken in serieuze occulte ondernemingen (onder de grotere groep culturen die aanspraak maken op de christelijke traditie) is dat men ze in het Latijn heel gemakkelijk kan OPDRACHTEN de waarheid te zeggen die ze kennen, niet de leugens die ze gewoonlijk graag paraderen, en als de mensen vanuit een occulte onderhandeling met demonen hun kansen willen maximaliseren om als overwinnaars uit de kast te komen, niet als patsies (zelfs als het gewenste resultaat strikt alledaags of materieel is), is hun interesse om Latijn gebruiken, dat niet alleen heel gemakkelijk te gebruiken is (in vergelijking met andere meer exotische heilige talen zoals het Sanskriet of Arabisch) om demonen bevelen te geven die ze niet kunnen ongehoorzaam zijn, maar ze ook intimideert door zijn zeer gemakkelijke maar toch majestueuze fonetiek voor mensen zoals een virtuele statige gerechtshoven waar ze worden gedagvaard.
De meeste criminelen die we kennen, worden getoond in romans en films en ook alle meer serieuze documenten worden gezien in rechtbanken die het Engels van de koningin spreken, dat niet gemeen in elk geval dat ze rechtbanken en het Engels van de koningin leuk vinden.