Beste antwoord
In de hedendaagse cultuur betekent komedie humor. Een komedie is een grappig stukje werk. Het zal over het algemeen luchtig zijn, maar als er donkere elementen zijn, zullen ze op een belachelijke manier worden gepresenteerd. Tragedie betekent verdrietig. Deze werken zullen overweldigend duister of verdrietig zijn, en ze hebben een serieuzere toon en boodschap dan een komedie.
Deze definities zijn echter vrij recent. Voor veel geschiedenis (zoals Griekse toneelstukken of Shakespeare) zat het verschil allemaal in het einde. Een tragedie betekende slechts een toneelstuk met een droevig einde, terwijl een komedie een gelukkig einde had.
Hierdoor waren komedies meestal wat lichter van toon, en waren ze over het algemeen humoristischer dan tragedies. Een tragedie kan echter absoluut momenten van lichtheid en humor hebben. De grenzen tussen deze twee genres waren vroeger een stuk vager. Laten we als voorbeeld de belangrijkste plotelementen van Hamlet en Twelfth Night van Shakespeare vergelijken.
Twelfth Night begint met een reeks doden. Viola en Sebastian zijn diepbedroefd en geloven dat ze dood zijn. Olivia is in een periode van diepe rouw, omdat ze net haar vader en broer heeft verloren. Naarmate het stuk vordert, baant Sebastian zich langzaam een weg naar de stad waar zijn zus toevallig is, maar zijn enige vriend en bondgenoot wordt gearresteerd vanwege zijn loyaliteit in het vergezellen van Sebastian. Olivia en Viola krijgen een band over hun verdriet, maar worden tragisch genoeg verliefd op iemand die ze niet kunnen krijgen. Een bediende genaamd Malvolio wordt op wrede wijze misleid en lijkt gek, en wordt opgesloten in een donkere cel zonder enige manier om zijn gezond verstand te bewijzen.
Hamlet begint op dezelfde manier met verdriet – hij rouwt om zijn overleden vader en is woedend op zijn moeder voor het zo snel hertrouwen. Hamlet verdenkt zijn stiefvader van de moord en gedraagt zich gek om het te bewijzen. Zijn geveinsde waanzin duwt zijn vriendin weg, en zijn slechte beoordelingsvermogen leidt tot de ondergang van talloze onschuldigen. Hij vindt eindelijk een manier om zijn wraak te nemen.
Wanneer ze worden opgesplitst in hun meest elementaire elementen, zijn beide spelen qua inhoud vergelijkbaar tot het einde. Elk heeft talloze hilarische momenten en elk heeft een aantal echt duistere concepten. Alleen Twelfth Night is echter gelukkig opgelost. Omdat het goed afloopt, worden veel van de donkere momenten vaak gespeeld om te lachen. Omdat Hamlet daarentegen in een catastrofe eindigt, worden de donkere momenten gespeeld voor drama.
De gemakkelijkste manier om de vage grens tussen een komedie en een tragedie te zien, is dat de personages in het grootste deel van het stuk beide werken geloven dat ze in een tragedie zitten.
Voor het grootste deel van de geschiedenis was het enige noodzakelijke verschil tussen een komedie en een tragedie het einde.
Latere toevoeging: ik heb me net gerealiseerd een veel beter voorbeeld is het vergelijken van Winters Tale en Othello. Beide zijn verhalen van mannen die proberen hun onschuldige vrouwen te vermoorden omdat ze denken dat de vrouwen ontrouw zijn. Beiden hebben grote spijt van hun daden. Winter’s Tale gaat zelfs nog een stap verder: de man probeert zelfs zijn dochtertje te vermoorden, in de overtuiging dat ze het product van ontrouw is. Het enige dat Winters Tale tot een komedie en Othello tot een tragedie maakt, is dat de vrouw niet echt sterft in het eerste, terwijl ze dat wel doet in het laatste.
Antwoord
Komedie en Tragedie hebben misschien hyper-tegenovergestelde connotaties, maar ik zou niet zeggen dat ze elkaar uitsluiten. Beschouw eens enkele van de filosofische theorieën over komedie en het verband met tragedie. Beroemde filosofen zoals Arthur Schopenhauer, Immanuel Kant, James Beattie en Søren Kierkegaard – beschreven allemaal de relatie tussen komedie en tragedie als de “ ongerijmdheid “. Sociaal psychologen hebben deze theorie zelfs overgenomen om de cognitieve processen die bij lachen betrokken zijn, te kaderen en te beschrijven.
De incongruiteitstheorie zegt dat de schending van mentale patronen en verwachtingen is wat iets grappig maakt. Je hebt de setup voor de grap (die een mentale voorspelling of verwachting creëert) en dan heb je de punchline (schending van onze verwachtingen). Vaker wel dan niet, zijn punchlines zelfspotverklaringen of verslagen van ongunstige resultaten – maar ze zijn grappig als ze worden ingekaderd als komische verkenningen. Binnen de context van komedie kan iemand: vallen (vallen), in de problemen komen, zich misdragen of sociaal falen – allemaal lachwekkend.
Interessant genoeg lijkt het erop dat moderne komieken de grens tussen komedie en tragedie steeds meer. Sinds het begin van de jaren vijftig is het gebruikelijk om lachsporen te gebruiken om grappen te maken op televisie sitcoms . De grappen draaien vaak om het luchtige ongeluk in het dagelijks leven. Nu is er een trend in comedy-tv zonder lachsporen die soms moeilijk te onderscheiden is van tragedie.Sommigen beginnen deze shows “ sadcoms ” te noemen.