Beste antwoord
Het standaard overzichtsformulier bestaat meestal uit de inleiding, ten minste drie of meer onderwerpparagrafen en een conclusie.
Inleiding 1. Onderwerp paragraaf 2. Onderwerp paragraaf 3. Onderwerp paragraaf Conclusie
Je kunt een scriptieverklaring schrijven (een zin van waar je over schrijft) voor de inleiding en uitbreiden op het als een samenvatting wanneer u de onderwerpparagrafen heeft voltooid. Je vertelt de lezer wat je hem gaat vertellen in de inleiding, vertel hem in de onderwerpparagrafen en vertel hem wat je hem in de conclusie hebt verteld, inclusief een oproep tot actie.
Antwoord
Het hele punt van schetsen is om grote concepten op te splitsen in hun samenstellende delen en details. Een voorbeeld kan dit helpen verklaren. Laten we een kopje thee zetten. Dit is thee in Britse stijl (echte thee), dus we gaan echte thee, melk en suiker gebruiken.
I. Probleem: een goede kop Britse thee maken.
a. Benodigde materialen.
1. Echte thee (niets kruiden, in godsnaam).
2. Suiker.
a) Gebleekt of bruin / Demarara (rauwe suikerriet)?
3. Melk.
a) Biologisch of conventioneel?
b) Mager, 2\% of heel?
b. Proces.
1. Water koken.
a) Waterfilter?
b) Pan, waterkoker of speedketel?
2. Theezakje of losse blaadjes?
3. Steil.
4. Suiker en melk toevoegen.
a) Hoeveelheden.
b) Methode en manier van roeren.
c. Mogelijke problemen.
1. Water is niet warm genoeg.
2. Thee is oudbakken / onjuist bewaard.
3. Bergamot… wil je daar echt heen? Is het authentiek? Zie 1 / a / 1.
4. Hoe losse thee te bevatten? * De theebol / zeef.
5. Onvoldoende / te veel weken.
6. Suiker- en melkrampen.
… en ga zo maar door….
Als je echt een goed overzicht hebt, kun je je bewijsmateriaal onder de verschillende rubrieken zetten. Dit laat je weten waar je dat materiaal gaat gebruiken, maar het laat je ook zien waar je te veel hebt, of waar je misschien meer materiaal nodig hebt.
Als je koppen bedenkt, wil je richten op duidelijk zijn (vooral voor jezelf) en precies. Een goede scriptie hangt vaak af van hoe je iets specifiek definieert. Dat is moeilijker dan het lijkt. Als ik het woord “vrijheid” zeg, zullen de meeste mensen knikken, zeker dat ze weten wat dat betekent. Als ik ze vraag om te definiëren wat vrijheid is, beginnen ze te schuifelen. We hebben vaak te maken met grote ideeën op buikniveau, terwijl we niet in staat zijn om te verwoorden wat ze voor ons betekenen. Een proefschrift probeert je naar die tweede stap te brengen van articuleren wat dingen betekenen. Dit is waar mensen zich realiseren dat, hoe groot de vrijheid ook is, geen enkele gezonde samenleving mensen gewoon alles laat doen wat ze willen; dus de meesten van ons zouden een geloof in vrijheid verwoorden, maar met beperkingen van verschillende soorten, en daar zouden we het waarschijnlijk niet over eens zijn. Dat is waar dingen interessant worden, en dat is waar de meeste discussie in een proefschrift plaatsvindt.