Beste antwoord
Wereldwijde vrede.
Mensen over de hele wereld willen vrede, vrede en meer verdomde vrede.
En ik deel hun wens om een zekere graad.
Ik kan en ik zal niet doen alsof ik een heilige ben.
Komt u wel eens een nieuwsbericht tegen terwijl u door uw social media-feed bladert om er een paar seconden naar te staren en dan weer te scrollen?
Er zijn veel mensen die een diep empathie hebben voor alle oorlogen, misdaden en alle walgelijke shit die overal ter wereld gebeurt. Helaas zijn anderen ongevoelig geworden voor internet, waaronder ik.
Wat heeft dit te maken met wereldvrede?
We horen altijd op het nieuws van een vreemd land (meestal van het Midden-Oosten) die verdomme uit het bestaan worden gebombardeerd.
Oh arme ze … ze moeten veel lijden doormaken
Dat is de reactie van veel mensen.
Wat doen ze daarna? Ga verder met hun leven. En kun je het ze kwalijk nemen?
Waarom zouden we ons zorgen maken over andere kwesties die buiten onze eigen zorgen vallen? Het is niet alsof het mensen zijn zoals wij, duh.
Het valt niet te ontkennen dat we in de meest welvarende tijd van onze geschiedenis leven.
Maar met voordelen, nadelen zullen zeker volgen .
Ik wil niet schijten op andermans overtuiging over ons bestaan en onze betekenis. Elk met hun eigen overtuigingen, maar ik was enigszins bedroefd dat, net als zij, velen vóór hen hebben gedroomd van een utopie – de perfecte wereld voor mensen om in te leven.
Communisten gebruikten het als een excuus om hun agenda te rechtvaardigen, kijk wat ze heeft gekregen.
Ik wou dat het me kon schelen, maar het is te laat voor mij.
Zullen we ooit wereldwijde vrede bereiken? Ligt eraan. Van wat je zou kunnen vragen?
Hangt ervan af of mensen er nog zijn of niet. Er zal altijd iemand zijn die gecorrumpeerd wordt door haat, woede of zichzelf verblindt met macht en rijkdom.
Het is ons diepste verlangen om gelukkig te zijn – om te kiezen hoe we ons leven gaan leiden.
Maar het lijkt erop dat wanneer twee mensen met verschillende realiteiten elkaar kruisen, ze nooit stoppen om een middenweg te vinden – ze storten zich in het conflict.
Waar is het in godsnaam de middenweg?
Hoewel dit slechts een mogelijk scenario is, lijkt het onmogelijk om de wereldvrede te bewaren. Misschien … misschien kunnen we het bereiken, maar het niet houden.
Ergens zal iemand iets doen …
Wereldwijde vrede zal in de prullenbak gaan, samen met onze hoop en dromen van een verenigde utopie.
Ik respecteer de mensen die proberen de wereld te helpen een betere plek te worden en dat bedoel ik op grote schaal. Er is echter altijd een gedachte die me achtervolgt …
De gedachte dat het niet uitmaakt hoeveel we worstelen om iedereen gelukkig en gezond te maken en een vreedzame wereld te creëren, het zal uiteindelijk allemaal zinloos blijken te zijn.
Ik weet niet wat er in de toekomst zal gebeuren.
Misschien leef ik niet meer om het te zien ontvouwen en ik heb er geen spijt van, want hoe dan ook, als ik sterf, maakt het niet 100\% uit.
Maar misschien … zou een zuivering het allemaal oplossen?
Antwoord
Toen ik een kind was, wist ik zeker dat ik jong zou sterven.
Dit kwam doordat ik veel dingen ongeloofwaardig vond. Geen enkele jongen zou me ooit aardig vinden, en als dat ooit het geval was, zou ik mezelf er nooit toe kunnen brengen mijn vader te vertellen dat ik op een date ging. Ik bedoel, hoe vreselijk gênant.
Ik zou nooit kussen. Ik zou nooit seks hebben. Ik bedoel, hoe? Hoe zou ik mezelf precies onder de lakens bevinden met iemand anders, zonder kleren aan? Mensen die seks hadden in films leken in een soort van trance te verkeren. Dat soort “fade to black” -effect zou mij niet overkomen.
Hoe zou ik leven zonder de financiële steun van mijn ouders? Ik had een baan om de planten van mijn buurman water te geven en zij betaalde me ongeveer een dubbeltje. Ik had de rekeningen gezien die mijn ouders betaalden en financiële onafhankelijkheid leek me onbereikbaar.
En, oud worden? Toen iemand zei “hoe oud ben je?” Ik kon vijf vingers laten zien, zelfs zeven. Maar ik zou nooit “dertig” zeggen. Nog geen twintig. Nooit.
Deze dingen zouden nooit gebeuren, niet omdat ik dacht dat ik niet genoeg was, maar omdat ik geen pad zag van hier en nu naar dat.
Een ten eerste vonden alle dingen plaats die ik ondenkbaar vond, zowel de goede als de slechte. Dit definieerde voor mij opnieuw “onmogelijk”.
Elke dag doe ik wat ik ooit voor onmogelijk hield.
Dat ding lijkt misschien vergezocht, maar als het anderen kan overkomen, kan het gebeuren naar mij. Dit moedigt me aan om voorzichtig te zijn, voor mezelf te zorgen, en herinnert me eraan dat ik stap voor stap overal kan komen, zelfs als ik op dit moment niet kan doorgronden hoe.