Beste antwoord
Er zijn eigenlijk acht toneelgeleerden die discussiëren over welk toneelstuk Shakespeares eerste toneelstuk was. Over het algemeen is men het erover eens dat Two Noble Kinsmen zijn laatste was. Hoewel The Winters Tale, The Tempest en Henry VIII ook in dat tijdsbestek van 1611-1613 werden geschreven, maken geleerden daarover ook weloverwogen gissingen. (Shakespeare stierf in 1616).
Ik was leerde op de universiteit dat Titus Andronicus zijn eerste was. Dit was logisch voor mij omdat het zo bizar lijkt, het zou redelijk zijn om te denken dat het een amateurstuk was, of geschreven voordat hij meer over zijn publiek leerde. Ik zeg niet dat het zo is amateur zo veel als vertellen wat mij op mijn universiteit werd geleerd. De professor schreef aan de denkrichting toe dat Titus (een van de acht die ik noemde) inderdaad zijn eerste toneelstuk was. Ik zie zijn argument.
Omdat we niet zeker weten wanneer Shakespeare voor het eerst in Londen aankwam, gecombineerd met het feit dat het record in de Stationers Register vermeldt wanneer een toneelstuk werd gespeeld, en niet wanneer het voor het eerst werd geschreven, het moeilijk maakt om het eerste stuk te spelden Bill Bryson geeft een goed overzicht van de acht toneelstukken die “in de running” zijn in zijn boe-geroep k, The World As Stage. Ik ben een Amazon-partner, dus deze link die ik hier plaats, is een aangesloten link. Je kunt het ook googlen als je dat liever hebt. Het is een prijs van $ 5 die het lezen meer dan waard is.
Shakespeare: The World as Stage (Eminent Lives Series) (9780062564627): Bill Bryson: Books
Antwoord
Shakespeares ganzenveer werd met één hand vastgehouden. Als je een schrijver bent, als je een toneelschrijver bent, als je al heel vroeg in je leven veel hebt gelezen, je zou lang geleden hebben geconcludeerd dat stijl, genialiteit en de persoonlijke imprimatur van de output van een kunstenaar door de tijd heen, ongeacht de vorm, niet kunnen worden gerepliceerd, vervalst of geïmiteerd, omdat ze het DNA van de auteur zijn.
Hoewel sommigen begrijpelijkerwijs moeilijk te accepteren waren, was Shakespeare tot nu toe veel meer getalenteerd en begaafd dan de rest van ons, door het gelukkige toeval van tijd, plaats, gezin, opleiding, ervaring en de grillige hand van genetisch ongeval , dat de constante wind van uniek identificeerbare creativiteit hem in de “eerlijkere, verre landen” blies waarvan we alleen maar hebben gedroomd. . . . En, als uitvloeisel daarvan, is de waarneembare norm dat grote creativiteit onvermijdelijk voorbij onbeduidende tekortkomingen snelt, zijn “mixen en pastiche” verder bewijs, door de eigenzinnige aard van het schrijven dat het werk van één man is. In tegenstelling tot alle andere schrijvers van alle talen, die geen van allen meer dan 3 woorden aan hun talen hebben bijgedragen, populariseerde Shakespeare meer dan 1700 woorden in de Engelse taal die we tegenwoordig vaak gebruiken – nog een aanwijzing dat een commissie van schrijvers hun taal niet pennen in zijn inktpot.
Twijfel je ook aan de authenticiteit of acceptatie door één auteur van de enorme hoeveelheid geweldige muziek gecomponeerd door JS Bach, WA Mozart en Antonio Vivaldi; van de talloze meesterwerken van Michelangelo, Rembrandt en Van Gogh; van de monumentale resultaten van Leo Tolstoy, Hermann Hesse en John Steinbeck? Heb je het oeuvre van Shakespeares werk gelezen, zowel zijn sonnetten als zijn toneelstukken?
Voor de zoekende waarnemer onthult de stijl en structuur van een oeuvre de kindertijd, opvoeding en opleiding van een auteur, spreekt voor zijn tijd en plaats in de geschiedenis, roept zijn ambities, vooroordelen, passies en zwakheden op; … en kan niet bedeesd doen alsof hij door iemand anders is wanneer hij is ondertekend met een pseudoniem. Te denken dat een commissie van schrijvers of een opeenvolging van redacteuren angstvallig trouw blijven aan een enkele stijl is als beweren dat het universum het werk is van vele goden, in plaats van te worden beschreven door een verenigde veldtheorie ― een werk dat nog in volle gang is, waarvan de uiteindelijke realisatie nooit in twijfel wordt getrokken.
Zelfs slechte kunst is moeilijk te imiteren, en elke vervalsing verraadt zichzelf niet door fouten, maar door ongerijmdheden die niet waar klinken. Authentiek werk staat de kritische blik van de tijd. Is het niet genoeg om de 400 jaar werk van William Shakespeare te beoordelen en opnieuw te beoordelen? . . . Een werk van Shakespeare met een andere naam zou net zo zoet ruiken!