Beste antwoord
Dit nummer is geschreven om de oorlog in Vietnam en zijn slachtoffers te herdenken. Ik hoorde het een paar jaar geleden als muziekstudent. Het eerste deel van dit stuk bevestigde vooral alle PTSD-symptomen die ik de afgelopen negen jaar heb gehad.
Ik was een oorlogsburger in 2006 toen ik 13 was. Het scheurde alles weg wat er nog van mijn kindertijd ogenblikkelijk. In onze omgeving werden constant bommen afgeworpen. Het was alsof je in een school zat tijdens een schietpartij op school (stel ik me voor), en afwachtte en je afvroeg of je de volgende keer zou sterven zonder duidelijke reden. De grote, gezichtsloze moordenaar kwam je halen. Je weet niet wie, je weet niet waarom, maar je voelde dat je ziel begon te verschrompelen en je hoopte dat als je dit zou overleven, je intact genoeg zou zijn om nog steeds een menselijk en menselijk bestaan te leiden.
Ja, er waren een aantal mooie en poëtische aspecten van een overlevende zijn. Het gaf het leven soms diepte, en het gaf me een diep gevoel van empathie voor anderen. Muziek kreeg een geheel nieuwe betekenis omdat mijn bestaan zinvoller werd. Maar bij de ergste gruwel, die was tijdens de bombardementen en vervolgens tijdens de jaren van PTSD die volgden, onderging ik een ijzige, huiveringwekkende soort vernietiging die met geweld aan mijn ziel en wezen was opgedrongen. Soms voelde ik me als de wandelende dood. Ik was zo dicht bij de gewelddadige dood gekomen dat ik mezelf bijna als een lijk zag, alsof ik thuishoorde in een mortuarium. Ik voelde me leeg en weggekropen door mijn eigen leven.
Het snaargedeelte aan het begin van dit stuk doet me denken aan vastgeroest geschreeuw of intern geschreeuw. De gebeurtenis was zo gruwelijk dat ik wilde schreeuwen en schreeuwen toen ik hoorde en zag dat bommen het leven van mijn buren verwoestten, maar ik kon het niet omdat ik sterk moest zijn voor de andere familieleden in dat kleine appartement. En daarna, toen ik begon In mijn eerste jaar op de middelbare school in mijn geboorteland (VS), wilde ik schreeuwen omdat ik me gevangen voelde in een omgeving van mensen die nooit de verschrikkingen konden begrijpen die ik tegenkwam, die verwachtten dat ik me zou gedragen als een normale honours high-schooler. uit mijn door schelpen geschokte lichaam dat ineenkromp bij elk vreemd geluid of vliegtuig, uit mijn door de dood geobsedeerde geest, weg van mijn herinneringen. Geen vreugde kon me wegrukken van mijn demonen, uit het gevoel dat op elk moment de meest dodelijke nachtmerrie zou plotseling terug kunnen komen. Als de oorlog verder ging dan ik had verwacht, wat lag er dan nog meer op de loer? Welke andere gruwelen?
Deze ervaring was ongeveer net zo erg als rondlopen met dit stuk muziek die 24/7 in je oren klinkt!
Antwoord
Zo voor de hand liggend Het type trauma dat je hebt meegemaakt, bepaalt beslist welk soort muziek aansluit bij je specifieke PTSD-ervaring. Mijn PTSD wordt veroorzaakt doordat nummers als “Slide” van de Dresden Dolls vrij nauwkeurig mijn persoonlijke ervaring samenvatten. Het is verpest, dus ik zal een sterke (PTSD) trigger-waarschuwing geven. Het bevat het ongelukkige verhaal van een klein meisje dat op een glijbaan naar beneden glijdt naar haar toekomstige kindermisbruiker. Het is zeer succesvol in het creëren van dezelfde gevoelens van ongemak, schaamte en hulpeloosheid van seksueel misbruik, vooral voor een kindslachtoffer.
Een lied dat meer in het algemeen van toepassing is op PTSS en bijna perfect de overlevers van hypervigilantie samenvat is “Counting Bodies Like Sheep to the Rhythym of the War Drums”, door Aperfect Circle. Hypervigilantie is het gevoel dat je constant op je hoede bent of anticipeert op een dreiging in een situatie waarin er geen is. Je hoofd draait constant. U kunt niet anders dan het gevoel hebben dat iemand naar u kijkt, of dat iemand u elk moment zal aanvallen. Counting Bodies Like Sheep brengt dat gevoel naadloos over. Je wordt van alle kanten overspoeld door een constante aanval van gewelddadige geluiden, knallen van hamers, geschreeuw van stemmen en schieten van geweren. Je brein kan niet elk geluid afzonderlijk onderscheiden; het is allemaal gewoon statisch en veel te veel om mee om te gaan. Oorspronkelijk was het een remix of opknapbeurt van het nummer Pet van APerfect Circle, Counting Bodies neemt de oorspronkelijke boodschap over drugsmisbruik over naar elf en herformatteert het om van toepassing te zijn op geweld. Het is zeker het luisteren waard voor iedereen die meer wil weten over psychische aandoeningen in het algemeen, maar het is vooral goed voor PTSS.