Beste antwoord
Geen vraag, deze jongens van Hancock (2006)
Als je het nog niet hebt gezien, is het concept van Hancock zo ongeveer wat als Superman een douche was . Hij heeft alle standaard Superman-krachten, inclusief vlucht, superkracht, onkwetsbaarheid en supersnelheid. Hij gaat rond en gebruikt roekeloos zijn superkrachten om gewelddadige en domme dingen te doen en af en toe een crimineel neer te halen. Op een gegeven moment stemt Hancock ermee in om zijn daden goed te maken door enige tijd in de gevangenis te zitten.
Op zijn eerste dag wordt Hancock omringd door boze criminelen die wraak op hem willen nemen, geleid door twee van de jongens daarboven. Houd in gedachten dat hij nog steeds al zijn superkrachten heeft en dat de criminelen het weten.
Dit is hoe het gesprek verloopt:
Hancock : Als je niet beweegt, gaat je hoofd in zijn reet. Y “allemaal jongens zeker dat je deze trein wilt rijden?
Criminal: Choo, choo, asshole …
En dan gaat Hancock verder met letterlijk het hoofd van de kleine man omhoog te duwen grotere reet:
Wat is de echt neuken verwachtten die jongens hier te gebeuren? Hancock is letterlijk onkwetsbaar en heeft herhaaldelijk laten zien dat hij meer dan bereid is mensen met weinig provocatie massaal lichamelijk letsel toe te brengen. Niet alleen dat, maar Hancock vertelt hen daadwerkelijk wat er precies zal gebeuren en dat ze niet achteruitgaan? Stom. Net zo. Rocks.
Tot overmaat van ramp worden deze twee later gerekruteerd door een andere crimineel met een wrok tegen Hancock in een plan om hem neer te halen. Het plan? Schiet hem gewoon neer. Met normale kogels. De man die aantoonbaar kogelvrij is. Nu, door een absoluut blind toeval, vallen ze precies aan op het moment dat de Hancocks-krachten worden geneutraliseerd om niet-gerelateerde redenen, , maar dat konden ze absoluut niet weten. Voor zover ze allemaal wisten, stonden ze allemaal op het punt om weer extreme close-ups van elkaars rectumholtes te maken.
Antwoord
Ik heb twee voorbeelden, beide uit de literatuur (maar er werden films van gemaakt.)
Een van de meest psychologische sterke karakters aller tijden is Atticus Finch, in Harper Lees Om een spotlijster te doden.
Atticus is de alleenstaande vader van Jem en Scout, en de advocaat die in het diepe zuiden van de jaren dertig besluit de verdediging op zich te nemen van Tom Robinson, een zwarte man die ervan wordt beschuldigd een blanke te hebben verkracht. vrouw. Tegen haat en onverdraagzaamheid in zijn gemeenschap, en tegen de achtergrond van Scouts eigen psychologische en emotionele ontwikkeling, is Atticus onwankelbaar over Toms rechten en menselijke gelijkheid.
Bijna al dergelijke sterke karakters, of in ieder geval degenen zonder waarneembare interne conflicten, zullen secundair zijn, geen primaire karakters, want het is tegen hun soms eendimensionale ruggengraat van standvastigheid dat het primaire karakter zijn eigen gevoel van eigenwaarde en rechtvaardigheid vormt of vervormt.
Maar het is oppervlakkig om denk dat elk personage in goede literatuur eendimensionaal is, alleen omdat hun psychologische strijd niet intrinsiek is aan de roman.
Dat maakt deel uit van het genie van To Dood een Spotlijster , wordt verteld door een jonge Scout, door haar vooringenomenheid en onbalans zien we iedereen. Voor de doeleinden van Scout en Jem is Atticus het morele centrum en de ruggengraat van elke verhaallijn. Hij is vriendelijk, medelevend en volkomen voorspelbaar, want dat is wat hij zijn kinderen laat zien en hoe Scout haar realiteit interpreteert.
En toch weten wij – als volwassen lezers – dat Atticus in conflict moet zijn, gezien wat hij Dat gaat door. Dat facties van zijn blanke gemeenschap, buren, verwanten – zich tegen hem keren vanwege zijn standpunt over gelijkheid. Als hij in de gevangenis zit om lynchen te voorkomen, is het Scout, niet Atticus, die de menigte ontbindt. Wie weet wat Atticus zou hebben gedaan, dit zijn zijn vrienden, zijn mensen, wat zou hij hebben gedaan om ze tegen te houden?
Het is zijn actie op de climax, zijn reactie, eerder, die het verhaal op een vriendelijke, morele noot. Hij is het personage dat wordt getest en uitgedaagd (hoewel het niet duidelijk is dat het een Bildungsroman en dus over Scout).
De film, hoewel uitstekend, verschilt van het boek doordat Atticus duidelijk de hoofdrolspeler is en het hofdrama het hoofdverhaal line.
Dit betekent dat Atticus psychologische verwarring meer voelbaar is, zoals te zien is in deze vrij perfecte filmstill van Gregory Peck als Atticus.
Een tweede personage met een sterke psychologische overtuiging is Hester Prynne uit Nathaniel Hawthornes The Scarlet Letter.
Hawthorne was buitengewoon belangrijk in de 19e-eeuwse Amerikaanse literatuur. Hij was ook een fascinerende auteur, een met wie ik me persoonlijk identificeer. Opgegroeid met een puriteinse denkwijze (gevoel van hiërarchie en geloof dat mensen niet in staat zijn de grootheid van God op aarde fundamenteel te begrijpen of te bereiken), werd hij niettemin geschoold in verlichtingsconcepten van individualisme en de kracht van persoonlijke bestemming. Zijn romans drukken deze tegenstrijdigheid uit en zijn daardoor redelijk verouderd (tenminste thematisch).
Hawthorne goot deze spanning in zijn beroemdste roman, The Scharlaken Brief. Zijn hoofdpersoon, Hester Prynne, een ongehuwd lid van de zeer religieuze en puriteinse gemeenschap in Salem, Massachusetts, had een affaire met de gemeentelijke predikant en baarde als gevolg daarvan een dochter. Haar affaire bracht de stad ertoe haar te veroordelen, haar gevangen te zetten, haar de beruchte “A” te laten dragen en haar naar de rand van de stad te dwingen waar ze met haar dochter woonde als een bekwaam borduurster.
De mannelijke overspelige, ontsnapt ondertussen onbekend bij de gemeenschap en wordt toch vernietigd door zijn eigen persoonlijke kwelling, die zich ontwikkelt van spirituele en psychologische veldslagen tot fysieke.
De hele roman, Hesters liefde voor haar dochter, haar zorg om haar te beschermen, weegt zwaarder dan al het andere en vanwege de bijzonderheid van het doel is het bijna onmogelijk om de spanning in haar motivatie te vinden. Het feit dat Hawthorne haar “A” verandert van een teken van schaamte in een advertentie voor haar borduurvaardigheden, toont aan dat hij van plan is om hypocrisie te trekken van iedereen behalve Hester.
Er is ook een film, hoewel ik het niet kan aanbevelen het.