Najlepsza odpowiedź
Mogę coś dodać do powyższych punktów. Zasadniczo, gdybyśmy byli zaangażowani w znajomą rozmowę z Sokratesem, zwracalibyśmy się do niego po prostu jako Sōkratēs, „Sokrates” – zdecydowanie najpowszechniejsze użycie w dialogach Platona. W bardziej formalnych (lub pozornie poważnych) kontekstach możemy dodać jego patronimię (imię ojca): Sōphroniskou, „[syn] Sophroniscus”. Aby uzyskać jeszcze bardziej formalny charakter, możemy dodać jego imię demotyczne, odnoszące się do jego dzielnicy pochodzenia: „Alōpekēthen” lub „z [posiadłości] Alōpeke. Coś w rodzaju „imienia i nazwiska” w naszym sensie przypominałoby „Sokrates, syn Sophroniscusa, z Alopeke” – Sōkratēs Sōphroniskou Alōpekēthen.
Bardziej szczegółowo, dwa podstawowe elementy nazwiska w ( większość) klasycznej Grecji było (1) imieniem imieniem i (2) patronimikiem (imię ojca). Na przykład Sokrates był (według starożytnej tradycji) synem kamieniarza imieniem Sofroniscus. Sōkratēs Sōphroniskou (dosłownie „Sokrates z Sofroniscus”, czyli Sokrates, Sophroniscus ”[syn]). W dialogach platońskich do Sokratesa zwraca się zwykle w swobodnej rozmowie imię (Sōkratēs), ale czasami imię jego ojca (na przykład Laches 180D: „O synu Sofroniscusa”), co może zapewnić różnorodność w rozmowie, lub zasugeruj (często w zabawie) bardziej formalny lub pełen szacunku kontekst.
W zależności od sytuacji można dodać trzeci element: (3) imię etniczne lub demotyczne, oznaczające miejsce lub społeczność osoby pochodzenia. W Atenach z V wieku pne, których obywatelem był Sokrates, lokalne zwyczaje często odnosiły się do „deme” lub dzielnicy Attyki. Sokratesem był Alopeke, do którego w jednym z dialogów platońskich zwracał się jego imię demotyczne (Gorgias 495D). Gdybyśmy byli poza Attyką, w innym miejscu greckiego świata, moglibyśmy dodać (lub po prostu stwierdzić), że Sokrates był generalnie z Aten.
Projekt Lexicon of Greek Personal Names zawiera ładne podsumowanie online jak konstruowane są nazwy, jeśli są przydatne: http://www.lgpn.ox.ac.uk/names/practices.html
Odpowiedź
Grecy tamtych czasów byli zwykle znani pod jednym imieniem. Jeśli było zamieszanie, mogliby przyjąć kwalifikator, taki jak miasto, z którego pochodzą, ich zawód, lub może imię ich ojca.
Można więc powiedzieć, że Sokrates to jego imię, a raczej jego imię. Byli inni ludzie o imieniu Sokrates wcześniej i później. Gdyby w tym czasie po Atenach biegali inni, wszyscy mogliby się odwrócić, gdybyś wykrzyczał to imię.
Grecy zwykle byli dość sprytni, jeśli chodzi o ich imiona (w przeciwieństwie do Rzymian, którzy mieli tylko niewielką pulę imion, z których mogli czerpać, w tym uciekać się do zwykłego numerowania swoich dzieci). ten sam „kratos”, który tworzy słowo „demokratyczny”, „władza ludu”). Ta swoboda w nazewnictwie oznaczała, że nie byłoby wokół zbyt wielu ludzi o tym samym imieniu.