Najlepsza odpowiedź
Marksizm społeczny jest współczesnym spadkobiercą jednego ze skrzydeł tradycji oświeceniowej, jakim są Stany Zjednoczone. oparty na. Wielu mieszkańców USA wskazuje na zimną wojnę jako dowód dialektycznego rozłamu między marksizmem a kapitalizmem. Jednak zwolennicy tej teorii ignorują wspólne pochodzenie kapitalizmu w stylu amerykańskim i marksizmu w myśli oświeceniowej. Oświecenie zrodziło dwie różne tradycje polityczne. Pierwsza tradycja kładła nacisk na wolność osobistą, kapitalizm i wolność wyboru. Następcą tej tradycji jest współczesny libertarianizm. Druga szkoła kładła nacisk na równość ekonomiczną, faworyzując bardziej socjalistyczne społeczeństwo. Po upadku Związku Radzieckiego marksizm społeczny stał się niekwestionowanym spadkobiercą tej tradycji.
Oświecenie XVIII wieku było napędzane głównie przez dwa czynniki. Po pierwsze, narastający sceptycyzm wobec chrześcijaństwa jako konsekwencja podmiotowości wprowadzonej przez reformację protestancką, wojny religijne i wyzwania światopoglądu chrześcijańskiego wynikające z rewolucji naukowej. Po drugie, gdy społeczeństwo europejskie zaczęło uprzemysławiać i urbanizować się, odchodząc od feudalizmu, zmiany instytucjonalne w formie i funkcji rządu były konieczne, aby dostosować się do tych zmian.
Przez ostatnie 1000 lat Kościół katolicki był niepodważalny, obiektywny fundament myśli zachodniej. Kiedy reformacja protestancka rozwinęła się w odpowiedzi na nadużycia w Kościele katolickim, wprowadziła podmiotowość do zachodniego chrześcijaństwa, szkodząc wiarygodności zarówno katolicyzmu, jak i protestantyzmu. Wiarygodność obu szkół chrześcijaństwa ucierpiała jeszcze bardziej, ponieważ katolicy i protestanci spędzili XVI, XVII i XVIII wiek angażując się w szereg religii. W konsekwencji, począwszy od XVII wieku, filozofowie europejscy zaczęli coraz bardziej szukać poza Kościołem, aby wyjaśniać otaczający ich świat. Gdy filozofowie ci zaczęli szukać gdzie indziej, zaczęli pojawiać się naukowcy tacy jak Kopernik, którzy niezbicie udowodnili takie idee, jak heliocentryczny charakter Układu Słonecznego, który był sprzeczny z doktryną katolicką. W rezultacie, od końca XVII wieku w cywilizacji europejskiej narodziła się era filozofii świeckiej.
Ten zwrot w kierunku filozofii świeckiej, odchodzący od filozofii religijnej, został dodatkowo przyspieszony przez zmiany w porządku społecznym. Od XVII wieku postępy w rolnictwie, przemyśle i handlu skłoniły europejskich chłopów do porzucenia rolniczego stylu życia. Ci chłopi przenieśli się do miast, aby pracować jako handlarze, kupcy i pracownicy fabryk. Przez ostatnie 1000 lat społeczeństwo europejskie było ogólnie podzielone na trzy klasy: szlachtę, duchowieństwo i chłopstwo. Wraz z rozwojem tych nowych klas miejskich nie pasowały one do struktury społeczeństwa feudalnego. Wraz ze wzrostem umiejętności czytania i pisania w wyniku prasy drukarskiej, członkowie tych klas coraz bardziej angażowali się w intelektualne i filozoficzne debaty. W tych debatach członkowie tych nowych klas miejskich postulowali nowe, świeckie szkoły filozoficzne, częściowo oparte na ostatnich odkryciach naukowych, i zażądali reformy struktury społeczeństwa europejskiego. Ten XVIII-wieczny ruch był znany jako „oświecenie”.
W teorii politycznej, które wyłoniły się z oświecenia, istniały zasadniczo dwie tradycje: jakobini i Żyrondowie. Tradycja Girondin posłużyła jako podstawa dla Stanów Zjednoczonych Ameryki i znacznej części liberalnej tradycji demokratycznej. Jednak tradycja jakobińska była ideologicznym protoplastą socjalizmu i komunizmu. Obie szkoły przyjęły swoje nazwy podczas rewolucji francuskiej, ponieważ reprezentowały dwie główne frakcje we francuskim rządzie w tym czasie. Chociaż obie szkoły rzuciły wyzwanie porządkowi feudalnemu, zrobiły to z różnych podstaw filozoficznych.
Przede wszystkim szkoła Girondin położyła nacisk na wolność osobistą. Rdzeń nauk Girondina można znaleźć w Amerykańskiej Deklaracji Niepodległości: „Uważamy te prawdy za oczywiste, że wszyscy ludzie są stworzeni równymi, że ich Stwórca wyposażył ich w pewne niezbywalne prawa, a wśród nich jest Życie, Wolność i pogoń za szczęściem ”. Głosząc równość człowieka, ojcowie założyciele Stanów Zjednoczonych sugerowali, że wszyscy ludzie powinni być równi wobec prawa. System prawny narodu nie powinien być podzielony w taki sposób, że różne kategorie ludzi mają różne prawa. Raczej wszyscy ludzie powinni mieć równe prawa. Gironidinowie wierzyli, że zadaniem rządu jest ochrona ludzi i zapewnienie ich praw. Zwolennicy tej szkoły opowiadali się za ograniczonym rządem i kapitalizmem laissez faire. Chociaż wierzyli w równość wobec prawa, nie wierzyli, że zadaniem rządu jest zapewnienie równości ekonomicznej.
W przeciwieństwie do tego, jakobini opowiadali się za znacznie bardziej rewolucyjnym podejściem. Opowiadali się za obaleniem poprzedniego porządku i agresywną ingerencją w gospodarkę na rzecz równości. Jakobini nie kładli szczególnego nacisku na prawa człowieka, jak Żyrondini, zamiast tego cenili ideę równości nad wolnością. Początkowo, podczas rewolucji francuskiej, jakobini zlikwidowali feudalizm i dokonali redystrybucji ziemi ze szlachty do chłopstwa. Zlikwidowali też dziesięcinę dla kościoła. Jednak w miarę przeciągania się rewolucji coraz częściej uciekali się do użycia siły do przejmowania własności i przeprowadzania reform gospodarczych.
Chociaż wielu przedstawicieli cywilizacji zachodniej uznaje Karola Marksa za założyciela tradycji komunistycznej, tak naprawdę to tylko kontynuacja tradycji jakobińskiej. Nie był twórcą idei użycia siły i gwałtownej rewolucji do przeprowadzenia reform gospodarczych. W rzeczywistości po prostu wypowiedział i rozwinął wiele idei, które napędzały rewolucję jakobińską pół wieku przed nim. Wiele pomysłów, które napędzały rozwój XIX-wiecznego komunizmu, zostało po raz pierwszy przedstawionych przez członków szkoły jakobińskiej. Istniała tylko jedna stosunkowo prosta zmiana między Marksem a jego jakobińskimi przodkami: podczas gdy jakobini skupiali się na nierównościach między chłopami a szlachtą, Marks skupiał się na nierównościach między robotnikami a kapitalistycznymi właścicielami fabryk.
W 1917 r. Na tle I wojny światowej i trudności ekonomicznych spowodowanych wojną wybuchła rewolucja rosyjska. Pod wieloma względami rewolucja rosyjska była bardziej ekstremalną kontynuacją rewolucji francuskiej sto lat wcześniej. Zamiast po prostu znieść dziesięcinę dla Kościoła, bolszewicy dążyli do zniesienia instytucji Kościoła, wysadzania kościołów, mordowania niektórych duchownych i wysyłania innych do obozów jenieckich. Kontynuując tradycję jakobińską, siłą znacjonalizowano i ponownie rozdzielono całą ziemię i własność. Bolszewicy reagowali surowo na każdego, kto sprzeciwiał się ich reformom, wrzucając jednych do obozów pracy, a innych wykonując przy minimalnym rzetelnym procesie. Tylko ich jakobińscy przodkowie, bolszewicy okazywali całkowity brak szacunku dla praw człowieka, wierząc, że rozlew krwi jest uzasadniony zaletami idei równości.
W pierwszej połowie XX wieku, Bolszewizm cieszył się pewnym poparciem w społeczeństwie europejskim. Bolszewicy starali się ukryć swoje zbrodnie przed tymi spoza Związku Radzieckiego. Pomimo braku szacunku dla praw człowieka i ich barbarzyńskiego charakteru, bolszewikom udało się szybko uprzemysłowić Związek Radziecki, forsując liberalne reformy, które w ich czasach uważane były za awangardowe, i poprawiając warunki społeczne, takie jak zwiększanie umiejętności czytania i pisania.
Kiedy jednak po śmierci Stalina pojawiły się wieści o zbrodniach bolszewików, wielu komunistycznych sympatyków na Zachodzie cofnęło się przed sowieckim komunizmem. Marksizm społeczny powstał jako odpowiedź na nadużycia systemu sowieckiego. Po upadku Związku Radzieckiego zachodni marksizm społeczny wyłonił się jako niekwestionowany spadkobierca tradycji jakobińskiej.
Chociaż marksizm społeczny kładzie nacisk na równość w stosunku do wolności osobistych, znacznie różni się od swoich poprzedników. Po pierwsze, zarówno jakobini, jak i bolszewicy skupili się na eliminowaniu nierówności między różnymi klasami społecznymi. Jednak w miarę rozwoju marksizmu społecznego na stosunkowo bezklasowym Zachodzie ruch skupia się na eliminowaniu postrzeganej nierówności między różnymi grupami społecznymi. Mianowicie marksizm społeczny dąży do naprawienia postrzeganych nierówności ekonomicznych i społecznych opartych na rasie, płci, narodowości, orientacji seksualnej i wielu innych czynnikach. Dodatkowo, podczas gdy poprzednio ściśle dążyli do skorygowania nierówności ekonomicznych, marksiści społeczni koncentrują się na znacznie szerszym spektrum nierówności, starając się położyć kres wszelkim rodzajom nierówności w społeczeństwie.
Marksiści społeczni również różnią się od swoich poprzedników pod względem ich metody naprawiania nierówności. Podczas gdy zarówno jakobini, jak i bolszewicy używali przemocy, aby wymusić wyniki, marksiści społeczni przyjęli bardziej wywrotowe podejście. Marksiści społeczni polegają na naukowcach, którzy wskazują obszary nierówności i proponują rozwiązania, które mają na celu zaradzenie tej nierówności. Używają sojuszników w mediach, aby atakować religię i gromadzić poparcie dla pomysłów naukowców. Wreszcie społeczni marksiści polegają na politykach, aby wprowadzili swoje zmiany. Podczas gdy poprzedni spadkobiercy tradycji jakobińskiej realizowali swoje pomysły za pomocą lufy pistoletu, społeczni marksiści bardziej lubią używać taktyk, takich jak protesty, aby wywierać presję na rządy. Wreszcie, społeczni marksiści preferują stopniowe zmiany w porównaniu z ich poprzednikami, którzy starali się wprowadzać zmiany w zawrotnym tempie. Demokratyczna Partia Stanów Zjednoczonych pozostawała pod silnym wpływem społecznej myśli marksistowskiej. Pod wieloma względami służy jako flagowy statek ruchu.
Odpowiedź
„Co to jest„ marksizm społeczny ”i jakie jest jego pochodzenie?”
W XX wieku w marksizmie istniało wiele ruchów. Należą do nich marksizm / leninizm, a także marksizm heglowski, strukturalny, krytyczny i kulturowy (zwany także „szkołą frankfurcką”).
Kontrast , w powszechnym użyciu (jest przykład tego wyrażenia z lat 20. XX wieku), marksizm społeczny pojawił się jako termin we francuskiej myśli rzymskokatolickiej z lat 60. W pewnym sensie to ruch wśród chrześcijan twierdzi, że Jezus byłby socjalistą .
Cytując papieża Pawła w 1968 roku, Christian Heritage mówi:
„Ci, którzy uważają Kościół mniej niż doskonałe, ujarzmił, uczynić z tego pretekst, „czasami zasługę”, wyznawać chrześcijaństwo na swój własny sposób, bez doktryny, dyscypliny, obrzędów czy wspólnoty. W konsekwencji wyznają inne ideologie, albo religijny neomodernizm, albo marksizm społeczny . Papież Paweł chciał również ostrzec „mistrzów improwizowanych chirurgicznych uproszczeń”, że modernizacja Kościoła niekoniecznie oznacza odrzucenie jego tradycyjnych struktur ”.
Jest tam wiele małych ostrzeżeń ze strony Papieża. W 1800 roku, gdyby ktoś nazwał kogoś socjalistą , zostałby zrozumiany jako zwolennik Grocjusza, który uważał, że ludzie są normalnie wolni (i kompetentni) własne osądy moralne i dążenie do własnych interesów. Kościoły katolickie (i kalwińskie) są doktrynalnie przeciwne wszelkim takim humanistycznym / liberalnym poglądom. To znaczy, twierdzą, że ludzki rozum jest słaby, więc twoje sądy moralne powinny wypływać z autorytarnego kościoła, Biblii i / lub objawienia, tj. fideizm .
Treść religijna sprawiła, że marksizm społeczny jest ideą wyjątkową, aczkolwiek nie marksistowską jako taką. Przypuszczam, że możesz również myśleć o tym jako o pobożnych życzeniach lub religijnym-nas-również. W tamtym czasie katolicy kładli nacisk na łagodniejszą interpretację terminu katolicki , jako oznaczającego uniwersalność, więc kontekstowo była to forma wielkiego namiotu. Z drugiej strony, zauważenie, że uniwersalny nie oznacza, że masz wybór, pamiętaj, że w chrześcijaństwie nie ma nic socjalistycznego w humanistycznym sensie.
Szerzej można by powiedzieć, że Marksizm społeczny miał na myśli: „… wpływ marksizmu na organizacje i stowarzyszenia, które tworzą społeczeństwo francuskie, takie jak samorządy miejskie, partie polityczne, wydziały uniwersyteckie, stowarzyszenia rodziców, grupy obywateli i tak dalej. (Gregory Baum, The Ecumenist, 1975, The Social Imperative, 1979.)
Dzięki za pytanie, Roland Diaz.