Najlepsza odpowiedź
W teorii pola krystalicznego zakłada się, że centralny atom metalu (CMA) jest punktem dodatniego ładunku, do którego zbliża się -ve ładunki punktowe zwane ligandami.
Zatem interakcja między ligandami a CMA jest z natury czysto jonowa i nie zachodzi nakładanie się orbitalnych ligandów na b / w i CMA.
Najbardziej zewnętrzna de ^ {-} odpychania twarzy CMA od nadchodzących ligandów.
Orbital D CMA ma równe energie w warunkach izolowanych i nazywa się je orbitalami zdegenrowanymi.
Gdy sferyczne symetryczne pole ligandów jest wyobrażone wokół CMA, wtedy wszystkie orbitale d przejdą na wyższy poziom energii, ale nadal pozostaną zdegenerowane (z powodu tego samego odpychania powodowanego przez ligandy).
Jednak w przypadku kompleksów pole ligandów nie jest sferycznie symmertryczne . Więc kiedy ligandy zbliżają się do CMA w kompleksach, degeneracja orbitalu d osiąga wyższy poziom energii (z powodu większego odpychania), podczas gdy niektóre osiągają niższy poziom energii.
W kompleksach ośmiościennych zakłada się, że CMA jest na początek z 6 ligandami zbliżającymi się do niego z kierunków + x, -x, + y, -y, + z, -z.
Zatem osiowe orbitale d CMA osiągają wyższy poziom energii, podczas gdy nie -osiowe orbitale d CMA osiągają niższy poziom energii.
W ten sposób orbital d CMA zostaje podzielony na 2 różne poziomy energii
- t\_ {2} g orbital → d\_ {xy}, d\_ {yz}, d\_ {xz}
- np. orbital → d \_ {(x ^ 2) – (y ^ 2)}, d \_ {(z ^ 2)}
Zjawisko to nazywa się rozszczepieniem pola kryształu.
W oktaedryce np. orbitale mają wyższą energię, a t\_ {2} g ma mniejszą
gdzie jak w czworościenny np. mają mniejszą energię, it\_ {2} g mają wyższą
w kwadratowej płaszczyźnie poziom energii wygląda następująco (od góry do dołu w kolejności malejącej) →
- d \_ {( x ^ 2) – (y ^ 2)}
- d\_ {xy}
- d \_ {(z ^ 2)}
- d\_ {yz} = d\_ {xz}
Mam nadzieję, że to pomoże….
Odpowiedź
Wyobrażam sobie, że nakładając się, mówią o ekranowaniu elektronu przez inne elektrony. Często wygodnie jest przedstawić orbitale na diagramie energii orbitalnej, jak widać poniżej.
Gdy atom zawiera tylko jeden elektron, jego energie orbitalne zależą tylko od podstawowych liczb kwantowych: orbital 2s byłby zdegenerowany z orbitalem 2p. Jednak ta degeneracja zostaje przerwana, gdy atom ma więcej niż jeden elektron. Wynika to z faktu, że przyciągająca siła jądrowa, którą odczuwa każdy elektron, jest osłonięta przez inne elektrony. Orbitale s są zwykle bliżej jądra niż orbitale p i nie mają tak dużej osłony, a tym samym tracą energię. Ten proces niszczenia degeneracji w powłoce jest znany jako rozszczepianie. Ogólnie orbitale s są najniższe w energia, po której następują orbitale p, orbitale d itd.
Powłoka pierwsza jest ściślej związana z jądrem siłą Coulomba między elektronami i nukleonami niż powłoka druga. Im dalej od jądra, słabsza siła przyciągania. Wszystko w powłoce drugiej będzie związane mocniej niż w powłoce 3. Pomimo kształtu orbity każda powłoka należy do jednego poziomu energii, a odległość każdej powłoki od jądra opisuje siłę kulombowską powłoki . Ponieważ nie jest to intuicyjne, biorąc pod uwagę kształt orbitali, niektórzy fizycy postrzegają orbitale jako konstrukcje matematyczne, podczas gdy inni spodziewają się znaleźć kształty orbitali w naturze.