Najlepsza odpowiedź
Którzy biali ludzie? Mieszkałem w Europie Wschodniej w okolicach Kaukazu i tam ludzie nie lubili opalać się i generalnie nie znajdowali żadnej przyjemności w opalonej skórze. Bardziej pożądają jasnej skóry i uważają ją za bardziej promienną i młodzieńczą. Podobnie jak w większości krajów azjatyckich, jasna skóra jest postrzegana jako idealna. Dowodzi tego niedawna podróż do Armenii.
W Europie Zachodniej opalona skóra stała się pieniądzem (można sobie pozwolić na wakacje) i stylem życia na świeżym powietrzu. Dzieje się tak dopiero w ciągu ostatnich 100 lat, ponieważ w Europie od wieków ludzie bardzo starali się uzyskać jak najjaśniejszą skórę. Kiedyś nakładali niebezpieczny ołów na skórę, ponieważ uważano, że rozjaśnia skórę.
„Tę bladą skórę można osiągnąć na wiele sposobów, z których najpopularniejszym jest ceruse, mieszanina białego ołowiu i octu to było preferowane przez szlachtę i tych, których na to było stać. Ten biały podkład został również nałożony na szyję i biust. Pierwsza wzmianka o tym wybielaczu skóry została znaleziona w 1519 r. W „Vulgaria puerorum” Hormana, a za panowania Elżbiety była już dobrze znana jako niezbędny element modnej kobiety. Naturalnie rozprowadzanie ołowiu na skórze powodowało różne problemy skórne; ”
To sięga aż do starożytnego Rzymu i Grecji. Wielu ich Bogów i Bogiń zostało opisanych jako mających jasną skórę, ponieważ to właśnie oni pożądane. Niekończące się ilości poetów różnych mężczyzn i kobiet zostały napisane, w których gloryfikują białą skórę.
Czy byłabyś piękna w starożytnym świecie? – BBC News
Opalanie się jest więc całkiem nowe i stało się modne, aby pokazać ludziom, że żyją w na zewnątrz i ciesz się wakacjami. Powinienem również wspomnieć, że światło UV powoduje wydzielanie endorfin przez mózg! Więc może to uzależniać, ponieważ naprawdę poprawia samopoczucie.
Światło słoneczne powoduje przyjemność chemiczną w ciele
Więc to nie zawsze jest kolor, tak właśnie jest słońce sprawia, że czują.
Odpowiedź
Czy biali ludzie w USA, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Australii i innych krajach zachodnich kraje naprawdę lubią opalać się? Czy ludzie generalnie lubią odcień skóry pszenicy? Czy to jest powszechne? Co ludzie myślą o białych ludziach, którzy mają bardzo białą skórę?
Zawsze bardzo mnie bawiło, że ludzie, którzy wyrażają nietolerancję rasową „ras kolorowych”, są najbardziej skłonni do poszukaj opalenizny.
Jestem blondynką o niebieskich oczach i jasnej karnacji, a jako dziecko rodzinny żart był taki, że gdy szedłem pod zapaloną żarówką, poparzyłem się słońcem. Krótko mówiąc, mam niedobór melaniny, więc nie mogę się opalać naturalnie, nawet gdybym chciał (z wyjątkiem oparzeń wiatru podczas jazdy na nartach).
Mówi się, że Australia (moje miejsce urodzenia) jest światową stolicą raka skóry , a powodem tego są głupi ludzie, którzy bardziej cenią próżność niż ich długowieczność celowo podsmażają i pieczą się pod słońcem.
Czy ludzie ogólnie lubisz odcień pszenicy?
Nie! Preferowany jest „brąz”, o czym świadczy sprzedaż sztucznych barwników do skóry.
Co ludzie myślą o białych ludziach o bardzo białej skórze?
Jedyną osobą, którą znam z „bardzo białą skórą”, była partnerka mojej siostrzenicy. Jest Mauritiusem i kiedy pierwszy raz spotkałem go na Nowej Kaledonii, miał ciemnobrązowe zabarwienie (prowadził sklep z deskami żeglarskimi, więc często przebywał na wodzie). Potem zachorował i przybrał kolor białej gliny.
Europejczycy nie są „biali”, mają na ogół różowawe lub karmelowe odcienie.
Rozbawienie: moja młodsza siostrzenica pracowała w park rozrywki w Japonii. Była wysoka, naturalnie blond i bardzo jasna. Japońscy promotorzy kochali ją, ponieważ małe dzieci bały się i biegały do rodziców po ochronę, kiedy ją widziały. Myśleli, że jest duchem, co rozśmieszyło wszystkich dorosłych.
W dawnych czasach opalenizna w Europie i Azji była oznaką bycia chłopem z niższej klasy. Kiedyś Europejczycy, Azjaci i mieszkańcy Bliskiego Wschodu posunęli się do skrajności, używając pudrów i kremów do twarzy na bazie arsenu, aby nadać im „biel”. Ta moda miała rzekomo ukryć cerę wywołaną anemią.
Tradycyjnie w większości społeczeństw bycie „białym” jest oznaką choroby lub defektu genetycznego. Kiedy byłem dzieckiem, powiedziano: „blondynki mogą się lepiej bawić, ale ci, którzy się żenią, wychodzą za brunetki”.
Osobiście wolę osoby o zdrowej cerze i uśmiechu na twarzy, niezależnie od ich odcień skóry. W moim długim życiu byłem na zbyt wielu pogrzebach osób zmarłych na raka, spowodowanych próżnością lub presją rówieśników, która wymagała opalania się, gdy byli młodsi (większość to kobiety).