Najlepsza odpowiedź
Pamiętaj, że na początku było tylko 13 stanów, a głównym celem włączenia Senatu był dać małym państwom możliwość zrównoważenia potęgi dużych państw. Większe stany mają znacznie większe wpływy w Izbie Reprezentantów ze względu na ich populację.
Przypuszczam, że Framerowie mogli właśnie zdecydować się na jednego senatora na stan, spełniając tym samym cel, jakim jest zapewnienie miejsca, w którym miałby taki sam wpływ jak duży.
Ale 13 senatorów tworzy bardzo małą izbę; byłoby trudno obsadzić wszystkie stałe komisje, których Senat potrzebował, nawet wtedy. Framerowie uważali, że zadanie reprezentowania interesów całego stanu jest zadaniem, którego pełne wykonanie może zająć 2 senatorów z każdego stanu, a nie 1. Przy 2 senatorach na stan reprezentowanych byłoby więcej opinii mieszkańców danego stanu. I dzięki temu pierwszy Senat mógł liczyć 26, a nie 13 członków… Framers bez wątpienia uważali, że 26 jest bardziej odpowiednią liczbą dla izby ustawodawczej.
Odpowiedź
Separacja uprawnień.
Twórcy Konstytucji Stanów Zjednoczonych mieli obsesję na punkcie upewnienia się, że żadna osoba nie zgromadzi zbyt dużej władzy.
Posiadanie dwóch senatorów ze stanu nieco zwiększa władzę. Nikt nie ma wyłącznej władzy przemawiania w imieniu całego państwa. Dwóch senatorów może reprezentować dwa poglądy ważne dla ludzi w państwie.
A Izba Reprezentantów jest przeciwwagą dla Senatu.
A sądy mogą rządzić w legislaturze, gdy wykraczają poza granice Konstytucji.
Prezydent może zawetować ustawy przyjęte przez Kongres.
Przy wystarczającej liczbie głosów Kongres może unieważnić prezydenckie weto.
Czeki i salda.
Rozdział władzy.
To sprawia, że nasi ojcowie założyciele wydają się niemal paranoikami.
Lub bardzo ostrożnie.