Najlepsza odpowiedź
Jest ich wiele i mogę dodać do tej odpowiedzi w przyszłości, jeśli pozwoli na to czas i inspiracja mnie napędza. Ale ponieważ w tym momencie mam na myśli konkretną piosenkę, na razie ograniczę swoją odpowiedź.
„Bitwa o Evermore ”Led Zeppelin z ich czwartego albumu o tej samej nazwie.
Po pierwsze, piosenka ma rodzaj eterycznego brzmienia, bardzo dobrze komponuje się z tekstami, które mają charakter epickiej poezji / mistycznej fantazji.
Mandolina Pagea udaje się zarówno uderzać, jak i prowadzić, nie będąc przytłaczającą. Wiem, że napisał większość utworu w ciągu kilku godzin od wypożyczenia mandoliny od Johna Paula Jonesa, i myślę , że czytałem, że był to pierwszy raz kiedykolwiek grał.
Robert Plant i Sandy Denny (jedyny gościnny wokalista, który kiedykolwiek nagrał z Led Zeppelin) byli razem fantastyczni. Występ Sandy w tej piosence wydaje mi się równie ważny jak cokolwiek innego w tej piosence. Wyobrażanie sobie tego bez niej jest jak próba wyobrażenia sobie „Gimme Shelter” zespołu Rolling Stones bez Merry Clayton.
Cała piosenka jest piękna, ale pod koniec jest sekcja, która nigdy nie przestaje przyprawiać mnie o dreszcze.
Od 3: 49–4: 02 harmonizacja wokalna Plant & Denny w wersie „The Sun Sun oślepia mu oczy” i ponownie z 4 : 05–4: 22 na ich bezsłownej wokalizacji.
Od tego momentu jest około 8 sekund, w którym Page gra po prostu części akordu, które nie są grane nigdzie indziej w utworze, i to prawie tak, jakby moje ucho i mózg swędziły przez te osiem sekund… a potem wróciło do standardu progresji akordów w zwrotkach, a wszystko inne wraca .
To świetna piosenka od początku do końca, ale ta sekcja od 3:49 do 4:31 po prostu trafia mnie, każdy czas.
Dodaję „Starship Trooper” angielskiego rocka progresywnego zespół Tak.
Jedną z moich ulubionych rzeczy w zespołach z klasycznego i progresywnego rocka była ich gotowość do nagrywania długich i złożonych kompozycji, które prawie na pewno nigdy nie doczekałyby się radia, przynajmniej w całości. Uwielbiam wieloczęściową strukturę utworów. Uwielbiam słuchać kompozycji, która sprawia wrażenie podróży. „Starship Trooper” robi to z trzema odrębnymi sekcjami trwającymi niecałe dziewięć i pół minuty. Chociaż uczciwie jest wspomnieć, że pierwsza sekcja, „Life Seeker” , została wydana jako singiel w Wielkiej Brytanii.
Trzy utwory sekcje („Life Seeker”, „Disillusion” i „Würm”) zostały napisane w dużej mierze niezależnie od siebie przez różnych członków zespołu i uważam za niezwykłe, że chociaż te trzy sekcje są tak różne od siebie, każda z nich jest silna .
„Life Seeker” potrafi przekazać wielkie zdumienie i ciekawość zarówno poprzez tekst, jak i towarzyszącą mu muzykę, podczas gdy „Disillusion” wydaje mi się bardzo zachęcające.
Ale dla mnie, „Würm” jest tym, co naprawdę mnie dopada.
Zaczyna się cichą gitarą grającą powoli powtarzające się sekwencje akordów G, D # i C na podstrunnicy, w towarzystwie basu.
Perkusja łączy się ze stabilnym, napędzającym i budującym backbeatem, ponieważ więcej partii gitary jest nakładanych na akordy rytmiczne. Wchodzi klawiatura. Schematy perkusyjne zmieniają się i nasilają. To się buduje. To budynek . Coś się zaraz wydarzy . Oczekiwanie jest… prawie przytłaczające.
Nie. To jest przytłaczające. Gęsia skórka jest ciągła.
Po prawie trzech minutach narastającego napięcia crescendo i uwolnienie przychodzą w formie gitarowego solo Stevea Howea, trwa do ostatniej minuty utworu przed wyciszeniem.
Od pierwszego razu, gdy go usłyszałem, „Würm” przypomniał mi o odliczaniu do startu statku kosmicznego, z włączeniem głównego wzmacniacza na początku tego solo. To sprawiło, że pomyślałem o tym tak mocno, że w rzeczywistości zebrałem kilka filmów przedstawiających wystrzeliwanie wahadłowców kosmicznych i kontrole centrum kontroli startu przed startem, wyciąłem je i skleiłem i dodałem „Würm” jako tło audio. >
Chcę, żeby było odtwarzane pod koniec mojego pogrzebu. Mam nadzieję, że ludzie myślą, że „to było niesamowite ”.
Odpowiedź
Będąc miłośnikiem zwierząt, ta historia dała mam gęsią skórkę, ale też kupiłem uśmiech 🙂
Karmienie niedźwiedzi polarnych z akwarium, 1950
Żołnierze karmili niedźwiedzie polarne puszkami ze skondensowanym mlekiem. Ludzie otwierali taką puszkę otwieraczem do konserw, a następnie podawali puszkę niedźwiadkowi, który zlizał całe mleko z puszki, a następnie karmił nią swoje małe misie.Te niebiesko-białe puszki skondensowanego mleka były podstawowym zimowym deserem każdego radzieckiego dzieciaka. Mleko skondensowane (po rosyjsku: sgushchennoye moloko) miało nieokreślony czas przydatności do spożycia i zawsze było go pod dostatkiem. W wojsku był to też powszechny deser. Nie dziwi fakt, że rozdawano je niedźwiedziom, ponieważ w przeciwieństwie do niektórych produktów, które były reglamentowane, mleko skondensowane w ZSRR było dostępne w nieograniczonych ilościach.
Żołnierze karmili niedźwiedzie polarne puszkami po skondensowanym mleku.
Zdjęcie zrobione podczas rutynowej wyprawy wojskowej w Czukczu Półwysep, Związek Radziecki. Nie jest pewne, czy na Półwyspie Czukockim jest więcej ludzi czy białych niedźwiedzi. Klimat jest bardzo ostry, a czasami pogoda może być tak ostra zimą, że temperatura spada o 40 stopni poniżej zera (to samo w stopniach Fahrenheita, -40F), tak że biedne białe niedźwiedzie i ich młode zaczynają umierać z głodu i marznąć. Żołnierze, którzy służyli w Okręgu Wojskowym na Półwyspie Czukockim, nie odwracali się plecami do biednych i głodujących zwierząt i od czasu do czasu zaczęli je karmić . Oczywiście nie masz w domu tak dużej ilości mięsa, aby nakarmić kilka białych niedźwiedzi. I żołnierze postanowili nakarmić niedźwiedzie tym, czego mieli pod dostatkiem – puszkami, a ściślej mlekiem skondensowanym.
Całowanie niedźwiadek.
Grupa żołnierzy radzieckich karmienie niedźwiedzia polarnego.
To nie tylko opowieść, ale doświadczenie na całe życie.
Wyrazy uznania dla tych żołnierzy za to, że byli tak mili i hojni.