Najlepsza odpowiedź
COURTESY: Wygrane „t daj się oszukać ponownie – Wikipedia
” Wygrane „t daj się znowu nabrać”
from album Kto jest następny
„ I Don „t Even Know Myself”
Wydany
25 czerwca 1971
Format
Nagrano
kwiecień – maj 1971, Rolling Stones Mobile Studio , Stargroves , Berkshire , Anglia, Wielka Brytania i Olympic Studios , Londyn, Anglia
Długość
8:32 3:36 (edycja pojedyncza)
„ See Me, Feel Me ” (1970)
„ Wygrane” Nie daj się nabrać ponownie ” (1971)
„ Lets See Action ” (1971)
„ Won” t Get Fooled Again „to piosenka angielskiego zespołu rockowego The Who , autorstwa Pete Townshend . Został wydany jako singiel w czerwcu 1971 roku, docierając do pierwszej dziesiątki w Wielkiej Brytanii, a pełna ośmiominutowa wersja pojawia się jako ostatni utwór na albumie zespołu z 1971 roku Who „s Next , wydany w sierpniu tego roku.
Townshend napisał piosenkę jako końcowy numer projekt Lifehouse , a teksty krytykują rewolucję i władzę. Aby symbolizować duchowe połączenie, które odnalazł w muzyce poprzez dzieła Meher Baby i Inayat Khan , zaprogramował mieszankę ludzkich cech w syntezatorze i użył go jako głównego instrumentu podkładowego w całym utworze. The Who próbował nagrać piosenkę w Nowym Jorku w marcu 1971 r., Ale ponownie nagrał lepsze ujęcie w Stargroves w następnym miesiącu, używając syntezatora z oryginalnego dema Townshenda Ostatecznie Lifehouse jako projekt został porzucony na rzecz Who „s Next , prostego albumu, na którym również stał się utworem zamykającym. Jest wykonywany jako podstawa setlisty zespołu od 1971 roku, często jako set bliżej, i był ostatnim perkusistą Keith Moon , który grał na żywo z
Oprócz przeboju piosenka zyskała uznanie krytyków, pojawiając się jako jedna z Rolling Stone „s 500 najlepszych piosenek wszechczasów . Zostało omówione przez kilku artystów, takich jak Van Halen , którzy zajęli pierwsze miejsce w Billboard Album Rock Tracks . Był używany w kilku programach telewizyjnych i filmach oraz w niektórych kampaniach politycznych.
Odpowiedź
Obejrzałem cały CSI: NY na Netflix, a gdy skończyły się odcinki, zmieniłem do CSI: Miami. CSI: NY to dużo lepszy program. Miami wydaje się być bardziej kreskówką. W Miami jest wiele przeskoków do wniosków. Zamiast oceniać wskazówkę, nagle oskarżą osobę o bardzo słabe dowody i oczywiście ta osoba nie była mordercą. Po prostu kolejny fałszywy trop. Nie przeszkadza mi fałszywy trop (to część każdej tajemnicy), ale nie przeszkadza mi okropne oskarżycielskie podejście, jakie mogą mieć Ryan Wolfe i Boa Vista. Najgorsze w CSI: Miami jest, gdy Horatio Caine bije kogoś, kogo nie pochwala. Sezon 9, odc. 12 kończy się, gdy Caine zamyka rolety, aby pobić faceta, który według niego popełnił przemoc domową kilka miesięcy temu. Nie ma ostatecznych dowodów, ale powinniśmy być w porządku z tą policyjną brutalnością, bo to Horatio to robi? (Tak jakbyśmy mieli być w porządku, kiedy zamordował faceta w Rio?). Najlepszą częścią Miami jest postać Calleigh Duquesne; najwyraźniej stara się być ultra profesjonalnym w swojej pracy.
Z drugiej strony Mac Taylor zachowuje się jak prawdziwy szef – widzisz go zwalnia ludzi, pochwala, ma rację. CSI: NY bardziej przypomina prawdziwe miejsce pracy. Najważniejszym priorytetem Maca jest integralność jego laboratorium. Każda powtarzająca się postać w CSI: NY przejawiała wzrost postaci. Detektyw Don Flack miał potężny łuk, podobnie jak sam Mac, dochodząc do siebie po śmierci żony. Danny i Lindsay byli dobrą parą do oglądania. Nawet postać Adama została zagłębiona.