Najlepsza odpowiedź
Punktem wyjścia Bohra było uświadomienie sobie, że mechanika klasyczna sama w sobie nigdy nie byłaby w stanie wyjaśnić stabilności atomu. Stabilny atom ma określoną wielkość, tak że każde równanie go opisujące musi zawierać pewną podstawową stałą lub kombinację stałych o wymiarze długości. Klasycznych stałych fundamentalnych – a mianowicie ładunków i mas elektronu i jądra – nie można łączyć w jedną długość. Bohr zauważył jednak, że stała kwantowa sformułowana przez niemieckiego fizyka Maxa Plancka ma wymiary, które w połączeniu z masą i ładunkiem elektronu dają miarę długości. Liczbowo miara jest zbliżona do znanej wielkości atomów. To zachęciło Bohra do wykorzystania stałej Plancka w poszukiwaniu teorii atomu.
Planck wprowadził swoją stałą w 1900 roku do wzoru wyjaśniającego promieniowanie świetlne emitowane z rozgrzanych ciał. Zgodnie z klasyczną teorią, porównywalne ilości energii świetlnej powinny być wytwarzane na wszystkich częstotliwościach. Jest to nie tylko sprzeczne z obserwacjami, ale także implikuje absurdalny wynik, że całkowita energia wypromieniowana przez rozgrzane ciało powinna być nieskończona. Planck postulował, że energia może być emitowana lub absorbowana tylko w dyskretnych ilościach , które nazwał kwantami (łacińskie słowo oznaczające „ile”). Kwant energii jest powiązany z częstotliwością światła przez nową podstawową stałą, h. Gdy ciało jest ogrzewane, jego energia promieniowania w określonym zakresie częstotliwości jest , zgodnie z teorią klasyczną, proporcjonalna do temperatury ciała. Jednak zgodnie z hipotezą Plancka promieniowanie może występować tylko w kwantowych ilościach energii. Jeśli energia promieniowania jest mniejsza niż kwant energii, ilość światła w tym zakresie częstotliwości zostanie zmniejszona. Wzór Plancka poprawnie opisuje promieniowanie z ogrzanych ciał. Stała Plancka ma wymiary działania, które można wyrazić jako jednostki energii pomnożone przez czas, jednostki pędu pomnożone przez długość lub jednostki pędu. Na przykład stałą Plancka można zapisać jako h = 6,6×10-34 dżuli sekund.
Korzystając ze stałej Plancka, Bohr uzyskał dokładny wzór na poziomy energii atomu wodoru. Postulował, że moment pędu elektronu jest kwantowany – to znaczy może mieć tylko wartości dyskretne. Założył, że w przeciwnym razie elektrony podlegają prawom mechaniki klasycznej, podróżując wokół jądra po orbitach kołowych. Z powodu kwantyzacji orbity elektronów mają ustalone rozmiary i energie. Orbity są oznaczone liczbą całkowitą, liczbą kwantową n.
Odpowiedź
Można to zobaczyć na dwa sposoby:
(1) Kiedy najbardziej zewnętrzna powłoka jest pełna… czyli ma 8 elektronów lub 2 elektrony w przypadku helu… w takich przypadkach, gdy atom już odebrał swój oktek, nie reaguje z innymi atomami.
(2) gdy jądro atomu jest małe… to znaczy ma mniejszą liczbę protonów i nuetronów… po 137, czyli bizmut atom staje się niestabilny, ponieważ ma bardzo duże jądro (a tym samym bierze udział w reakcjach jądra – rozszczepieniu i fuzji) )
Mam nadzieję, że pomogło :))