Najlepsza odpowiedź
Nie ma substancji chemicznej, która właściwie nazywa się „2-metylocykloheksen”.
I jestem zdezorientowany sformułowaniem pytania. Co masz na myśli, mówiąc „w jaki sposób jest określana struktura chemiczna?”
- Jeśli znasz nazwę, po prostu ją narysujesz. (1) sześciokąt (2) podwójne wiązanie (3) przylega do grupy metylowej w pozycji „2”. Nie mam żadnego talentu artystycznego, ale to nie jest trudne. Wszystkie proste.
- Jeśli masz nieznany związek chemiczny, który Twoim zdaniem może być „2” -metylocykloheksenem, wykonujesz na nim kombinację testów spektroskopowych i fizycznych oraz mokrych chemikaliów (woda bromowa, temperatura wrzenia, NMR, IR) i porównaj wyniki ze znanymi lub oczekiwanymi wartościami „2” -metylocykloheksenu. Jeśli pasują, to wiesz, że masz „2” -metylocykloheksen i wracamy do kroku 1: narysuj to.
Powodzenia, Anonimowo.
Odpowiedź
Pik „jonu molekularnego” widma masowego pozwoli nam poznać masę cząsteczkową.
Fragment CH3 15 m / e.
Nie czy pierścienie cykloheksenu rozpadają się w charakterystyczny sposób w spektrometrze mas. Ale istnieją podręczniki, które to omówią. Np. „Interpretation of Mass Spectra” autorstwa FW McLafferty. Może istnieć bardziej aktualny podręcznik dotyczący specyfikacji mas .
Liczba fal rozciągających w podczerwieni w spektroskopii CH. W tabelach. Alkene C = liczba fal rozciągających H. W tabelach
Pi do pi ☆ UV-VIS przy 190nm wskazuje na izolowaną grupę alkenową.
Test chemiczny dla alkenu odbarwiającego wodę bromową
1-H nmr CH3-C = C metyloprotony delta 1,6 lub tau 8,4 przesunięcie chemiczne (porównaj przesunięcie protonów metylu w CH3-C wynosi 0,9 delta lub 9,1 tau)
C-CH2-C = C-protony metylenowe delta 2.3 lub tau7.7
C-13 nmr alkanowęglowodan n przesunięcie chemiczne 0 do 49 ppm; Przesunięcie chemiczne węgla alkenu 100 do 145 ppm
Następnie należy przeczytać o wicynalnych stałych sprzężenia nmr w układach cyklicznych i wzorcach rozszczepiania spinowo-spinowego. Nie pamiętam szczegółów, ale pierwszą książką licencjacką, z której korzystałem, była „Metody spektroskopowe w chemii organicznej” Williamsa i Fleminga.