Najlepsza odpowiedź
Dzięki uprzejmości „Google”, ponieważ Nigdy go nie czytałem….
Ostatnia dekada ostatecznie obaliła stereotyp Kiplinga, szowinistycznego poety Imperium. Z nielicznymi wyjątkami, niedawni krytycy prac Kiplinga komentowali niejednoznaczność i wielogłosowość jego fikcyjnych portretów Imperium i słusznie nalegali na oddzielenie publicznej osobowości Kiplinga od jego artystycznej osobowości. Oczywiście nikt nie może zaprzeczyć sympatii dla projektu budowy imperium – i podziwu dla osób w nim zaangażowanych – która przewija się przez większość indyjskiej fikcji Kiplinga, ale są też mroczniejsze, bardziej cyniczne wizje Imperium w Jednak pomimo rosnącej liczby publikacji na temat stosunku Kiplinga do Imperium – łącznie ponad 20 artykułów i co najmniej trzech książek w ciągu ostatnich 15 lat – i pomimo praktycznie wszechobecnego uznania ambiwalencji, która charakteryzuje Kiplinga. W niewielu analizach dogłębnie zaangażowano poszczególne historie, aby pokazać, w jaki sposób rozwinęła się ta ambiwalencja. Ten esej zbada „Znak bestii”, dzieło, które może toczyć wiele walki o stosunek Kiplinga do Imperium, ponieważ przedstawia jedna z jego najsilniejszych krytyków Imperium: jako alegoria relacji brytyjskiego kolonizatora i skolonizowanych Indian, zasługuje na miejsce obok takich opowieści jak „Dziwna jazda Morrowbie Jukes” (1) i „Człowiek, który mógłby B e King. ”
Wydarzenia związane z„ Znakiem bestii ”są zwodniczo proste. (2) Fleete, właściciel ziemski nowo przybyły do Indii, przesadza z alkoholem na przyjęciu noworocznym i popełnia oburzenie na indyjskiego boga małp, Hanumana, zgrzytając cygarem w czoło posągu świątynnego na podobieństwo Hanumana. Następnie ogłasza po pijanemu: „Czy to?” Znak B – beasht! Zrobiłem to. Ishn „wszystko w porządku?” (218). Nagle zza obrazu wychodzi nagi i trędowaty „Srebrny Człowiek” i , zanim narrator lub jego przyjaciel Strickland będą mogli interweniować, dotyka głową klatki piersiowej Fleetea. Strickland i narrator niosą wciąż pijanego Fleete do domu, a teraz rozpoczyna stopniową przemianę Fleete w bestię: jego zmysł węchu staje się ostrzejszy, je surowe mięso, jego konie są nieśmiałe, gdy wokół niego czołga się na rękach i kolanach. Stricklanda w ogrodzie iw końcu traci moc mowy i wyje jak wilk. W tym samym czasie na jego piersi pojawia się ślad – prawdopodobnie tam, gdzie dotknął go Srebrny Człowiek – i jest podobny do plam na lamparta skóry.
Strickland w tym momencie informuje narratora, aby przygotował się na kłopoty, a tej nocy Silver Man pojawia się w domu Stricklanda, spacerując po zewnątrz, podczas gdy Fleete konwulsje w swoim pokoju, reagując na obecność trędowatego. Strickland dochodzi do wniosku, że Hanuman zaczarował Fleete, aby ukarać go za profanację i postanawia interweniować. On i narrator chwytają Srebrnego Człowieka, wiążą go i każą mu wyleczyć Fleete. Kiedy tego nie robi, torturują go rozgrzanymi lufami. O świcie wypuszczają Srebrnego Człowieka i każą mu „usunąć złego ducha” (230); dotyka lewej piersi Fleetea, a Fleete natychmiast wraca do swojego normalnego stanu i zasypia. Silver Man odchodzi, a Strickland udaje się do świątyni Hanumana, aby skonsultować się z kapłanami w sprawie zadośćuczynienia za zbezczeszczenie bożka Fleete, ale jest powiedział, że incydent, który opisuje, nigdy nie miał miejsca. Kiedy Strickland wraca, Fleete również nie pamięta nic z incydentu, ale żartuje z psiego zapachu w swoim pokoju. Strickland natychmiast rozpływa się w histerycznym śmiechu, podobnie jak narrator, zdając sobie sprawę, że torturując Srebrnego Człowieka, aby uratować życie Fleetea, stracił wszelkie roszczenia do bycia cywilizowanym Anglikiem. Narracja kończy się ironicznym stwierdzeniem, że „wszystko w porządku wiadomo każdemu rozsądnemu człowiekowi, że bogowie pogan są z kamienia i miedzi, a każda próba poradzenia sobie z nimi w inny sposób jest słusznie potępiona ”(232).
Spotkanie Fleetego z idolem Hanumana sugeruje pierwotne spotkanie kolonizatora i skolonizowanego Anglika i Hindusa, Wschodu i Zachodu. …